گفتگویی درباره وضعیتی که شیوع ویروس کرونا بر تئاتر و جامعه هنرهای نمایشی حاکم کرده است؛ برای نگاه به وضعیت از منظر مشاهدات یک کارگردان.
شیوع ویروس کرونا در تمام زمینهها قواعد بازی را بهم ریخت، از زندگی روزمره تا عالم هنر؛ در این گفتگو رضا سرور از تاثیر آن بر عالم تئاتر میگوید.
نوشین عسکری، شیوا یوردخانی، یاسمین قلعهنویی و بهار نوریزاده در این متن به طرح این سوالات پرداختهاند که چگونه چیدمانِ و جایگیری نهادهای فعال در حیطهی هنر در تثبیت زیرساختها، به بازتولید مردسالاری و به ویژه زنستیزی میانجامد؟ و چه سرحدی برای مسئولیتپذیری تمامی فعالان و به خصوص نهادها در فضای هنر معاصر ایران میتوان متصور شد؟
حالا بهتر از هر زمان ضرورت دارد که بپرسیم چگونه میتوانیم تئاتری خودآیین داشته باشیم؟ تئاتری که بتواند با امن ساختن شرایط شغلی هنرمندان به آنها اجازه دهد تا خود قانونگذار نظام استتیکیشان باشند.
امروزه بخش عمدهای از موفقیت یا شکست یک نمایشگاه در گرو نقش کیوریتور است. پذیرش این نقش کار کیوریتور را تبدیل به شبکهای از مفاهیم میکند که در امتداد کار هنرمندان قرار دارد. یادداشت حاضر به تبیین نقش کیوریتور در هنر میپردازد.
تئاتر کاربردی و تئاتر آلترناتیو چیستند، چه ویژگیهایی دارند و در برابر چه چیزی تعریف میشوند؟
فرهنگِ نمایش و به اشتراکگذاری آنلاین عکس در اینستاگرام حداقل از دو جهت پاسخی است به مقتضیات اقتصادی-اجتماعی نئولیبرالیسم. سرمایهداری شبکهایشده از نظر جامعهشناسانی چون لوک بولتانسکی و ایو چیاپلو واکنشی است به «نقدی هنری» که فوردیسم اواسط قرن بیستم را زیر سوال میبرد. امری که طالب استقلال بیشتر، تجربهی اصیل و رهایی از قید و بند تکصدایی فرهنگ مصرفی تولیدانبوه و کار سخت روزانه بود. سرمایهداری از طریق آزاد کردن نیروی کار؛ تفکیک تولید کالایی و تولید فرهنگی، به این وضعیت واکنش نشان داد تا ظرایف ترجیحات فردی را برآورده کرده و جهانی به لحاظ زمانی منعطف پدید آورد که در آن موفقیت نه از طریق پیمودن سلسله مراتب ترقی بلکه از طریق حرکت میان پروژههای مختلف و در دورن شبکههای جهانی حاصل میشد. پس آزاد بودن چنین حسی دارد؟
به نظر میرسد واژه هایی چون ابتذال یا بازاری به تنهایی نمیتوانند وضعیت تئاتر کشور و به ویژه تهران را در این دوران نمایندگی کنند. رضا سرور در این گفتگو از غیاب رابطه ارگانیك میان سنت و جریان امروز نمایش ایران و در همین راستا ایجاد نوعی آشفتگی در رویكردهای نمایشی میگوید؛ این که چگونه در این آشفتگی، جریانهای لجامگسیختهای مانند تئاتر تجاری، امكان بروز قدرتمندانهای پیدا میكنند.