سال‌هاست در بین تشکل‌های صنفی معلمان و راهروهای مجلس از «نظام رتبه‌بندی» صحبت می‌شود. نظام رتبه‌بندی قرار است به متناسب‌سازی نظام پرداخت براساس قابلیت‌ها، توانمندی‌ها و شایستگی‌ها بپردازد. مطالبات معلمان این است که در نظام پرداخت، شایستگی و قابلیت جای دستمزد براساس سنوات و سابقه صرف بنشیند و انواع فاصله‌های تبعیض‌آمیز مزدی بین فرهنگیان کاهش یابد.
در این یادداشت رویکرد انجمن صنفی روزنامه‌نگاران تهران به مساله اخراج خبرنگاران مورد نقد قرار گرفته است.
از گروهی از فعالان صنفی معلمان پرسیده‌ایم فعالیت‌های صنفی در پنج سال اخیر با چه فراز و فرودهایی همراه بوده است؟ آیا محدودیتی بر سر راه این فعالیت‌ها وجود داشته؟ محدودیت‌های ایجاد شده تا چه حد فعالیت صنفی را به محاق برده است و فعالان صنفی تا چه اندازه تحت تاثیر رفتارهای سلیقه‌ای و تغییر رویکردها به موازات جابه‌جایی دولتها قرار گرفته‌اند.
اصلاح دیگری که می‌تواند به اندازه اصلاحات قانونی مؤثر باشد، تغییر نگاه خصمانه بخشی از دولت به تشکل‌یابی مستقل کارگران است. این جناح از حاکمیت، زیان‌های محتمل امنیتی متشکل‌‌شدن کارگران را بزرگ‌نمایی می‌کند اما ترجیح می‌دهد درباره زیان‌های اقتصادی که هر روز به‌دلیل نابرابری روابط کار به کشور تحمیل می‌شود فکر نکند.
