منتقدان هنر روز به روز فریاد بلند‌تری بر سر هنرمندان می‌کشند که از زمانه و پس‌زمینه اجتماعی‌شان گسست بیشتری پیدا کرده‌اند، خوانش دوباره سه نمایشنامه از بیضایی در ارتباط با تاریخ اجتماعی‌اش اما، می‌تواند درهای تازه‌ای بر فهم این ارتباط بگشاید.
حالا بهتر از هر زمان ضرورت دارد که بپرسیم چگونه می‌توانیم تئاتری خودآیین داشته باشیم؟ تئاتری که بتواند با امن ساختن شرایط شغلی هنرمندان به آن‌ها اجازه دهد تا خود قانون‌گذار نظام استتیکی‌شان باشند.
سال‌هاست که از اجرای «دست‌های دکتر زمل‌وایس» رضا بهبودی گذشته. حالا که ویروس کرونا جهان را درنوردیده، ضروری‌ترین توصیه پزشکی قرن ۲۱ همان پیشنهاد دکتر زمل‌وایس در قرن ۱۹ است: دست‌های خود را مدام بشوئید.
سخت‌گیری و کنترل تخیل را از بین می‌برد و آدم‌ها مجبور می‌شوند فانتزی را حذف کنند، چون از فکر کردن می‌ترسند. تخیل ممکن است دچار ترس و عادت شود و خاصیت رهایی‌بخشش را از دست بدهد.
اردیبهشت هر سال جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران از طرف وزارت علوم و با همکاری دانشگاه‌ها برگزار می‌شود. جشنواره‌ای که در گذر زمان با وجود تغییرات متعدد ساختاری همچنان اصلی‌ترین ویترین برای فعالیت‌های تئاتری دانشجویان است. این جشنواره در این سال‌ها چه کارکردهای سیستماتیکی را با خود حمل کرده و چه دستاوردها و مخاطراتی داشته است؟
این روزها فیلم-تئاتر مستند «اما گلدمن؛ آنگونه که من زیستم» برای مخاطبان در اینترنت در دسترس قرار گرفته است. به بهانه‌ی انتشار این فیلم-تئاتر و بحث ضرورت فرم تئاتر مستند سعی کردم از شیوه‌های این نوع تئاتر و تئاتر ورباتیم بنویسم.
خصوصی‌سازی تنها در عرصه‌های اقتصادی یا صنعتی اتفاق نیفتاده است. در حوزه فرهنگ و هنر هم به اشکال دیگری صورت گرفته است. اشکالی که گویا نوعی از سرکوب به شکل غیرمستقیم را تداعی می‌کنند.
