تئاتر خصوصی و سیاست‌گذاری‌های حول آن چه بستری برای تئاتر ایران ایجاد کرده است؟ برای نگاه به اوضاع تئاتر ایران، نه تنها نمی‌توان اقتصاد سیاسی را از این معادله حذف کرد، بلکه با نگاهی به کارنامه تئاتر دهه اخیر می‌توان نگاه نقادانه‌تری به خصوصی‌سازی تئاتر داشت.
تصویر ارایه‌شده درباره كیفیت تئاترهای لاله‌زار در روزگار پیش از كودتا چه میزان مبتنی بر واقعیت است؟ بابک احمدی برای پاسخ به این پرسش با ناصر حبیبیان به گفت‌وگو نشسته است.
منتقدان هنر روز به روز فریاد بلند‌تری بر سر هنرمندان می‌کشند که از زمانه و پس‌زمینه اجتماعی‌شان گسست بیشتری پیدا کرده‌اند، خوانش دوباره سه نمایشنامه از بیضایی در ارتباط با تاریخ اجتماعی‌اش اما، می‌تواند درهای تازه‌ای بر فهم این ارتباط بگشاید.
حالا بهتر از هر زمان ضرورت دارد که بپرسیم چگونه می‌توانیم تئاتری خودآیین داشته باشیم؟ تئاتری که بتواند با امن ساختن شرایط شغلی هنرمندان به آن‌ها اجازه دهد تا خود قانون‌گذار نظام استتیکی‌شان باشند.
سال‌هاست که از اجرای «دست‌های دکتر زمل‌وایس» رضا بهبودی گذشته. حالا که ویروس کرونا جهان را درنوردیده، ضروری‌ترین توصیه پزشکی قرن ۲۱ همان پیشنهاد دکتر زمل‌وایس در قرن ۱۹ است: دست‌های خود را مدام بشوئید.
سخت‌گیری و کنترل تخیل را از بین می‌برد و آدم‌ها مجبور می‌شوند فانتزی را حذف کنند، چون از فکر کردن می‌ترسند. تخیل ممکن است دچار ترس و عادت شود و خاصیت رهایی‌بخشش را از دست بدهد.
اردیبهشت هر سال جشنواره تئاتر دانشگاهی ایران از طرف وزارت علوم و با همکاری دانشگاه‌ها برگزار می‌شود. جشنواره‌ای که در گذر زمان با وجود تغییرات متعدد ساختاری همچنان اصلی‌ترین ویترین برای فعالیت‌های تئاتری دانشجویان است. این جشنواره در این سال‌ها چه کارکردهای سیستماتیکی را با خود حمل کرده و چه دستاوردها و مخاطراتی داشته است؟
