وضعیت مسکن در ایران به‌تنهایی وضعیتی غیردموکراتیک، طردکننده و تبعیض‌آمیز است. این نوشتار تلاش دارد استراتژی‌های ضروری برای مقابله با این وضعیت را تنظیم کند تا بتوان سیاست را، به این واسطه، در مسکن ممکن کرد.
طرح ساخت خانه‌های ۲۵ متری برای حل مساله مسکن می‌تواند به بی‌عدالتی دامن بزند. برای فهم چگونگی تشدید بی‌عدالتی و منفعت بردن نظم حاکم از این طرح، می‌بایست تأملی کنیم بر اقتصاد سیاسی مسکن و سپس اقتصاد سیاسی مسکن‌های کم‌متراژ.
