آنتونیو نگری در این مصاحبه با فدریکو تومازللو، استاد پیشین دانشگاه‌های پادوا، بولونیا و فلورانس و استاد کنونی مؤسسۀ دانشگاه اروپا در ایتالیا، سعی در تشریح هرچه بیشتر برخی از ایده‌هایی دارد که پیش‌تر در مصاحبۀ «کمون همیاری اجتماعی» به رئوس آنها اشاره کرده بود.
طرح‌های ما طرح‌های زیبایی هستند که خیلی راحت می‌شود تحت عنوان منافع عمومی آن را توجیه کرد و نتیجه تمام این عنوان‌های زیبا این است که یک محله پنجاه ساله باید حذف شود.
ده‌ونک اکنون فضا/زمانی است که نظم مسلط به زیست روزمره برخورد کرده است. این نظم آنچنان صلب است که ۸۰ سال سابقه سکونت را بی‌اعتبار می‌پندارد. آیا این حیرت‌آور نیست؟ در نگاه اول بله اما با اندکی مکث در منطق درونی فضای سلطه می‌توان دریافت که اساساً چیزی غیر از این نمی‌توانسته باشد.
شهر به مثابه پدیه‌ای پیچیده و چندبعدی و امری متفاوت با تعمیر خودرو ـ که نیازمند متخصص است ـ ماهیتا با اقتصاد سیاسی فضا سر و کار دارد و نمی‌توان آن را به موضوع فنی نیازمند راه‌حل فنی و تخصصی فروکاست.
مدیریت رانتی کلان‌شهرهای ایران، به‌ویژه تهران نابرابری‌های عظیم اقتصادی- اجتماعی ایجاد و شهرنشینان را به دو طبقه قارون‌های حاکم و دوزخیان زمین تقسیم می‌کند.
بارسلونا هم مانند اکثر شهرهای بزرگ با مشکل آلودگی مواجه است. راهکاری که در این شهر برای مقابله با این مشکل در پیش گرفته شده بر اساس کاهش ترافیک و بازگرداندن خیابان‌های شهر به شهروندان است.
پیش‌نویس لایحه‌ی مدیریت یکپارچه‌ی شهری در اوایل سال ۹۴ از طرف وزارت کشور به دولت تقدیم شد و همزمان برای نقد و بررسی در دسترس عموم قرار گرفت. در این لایحه، بخش مهمی از اختیارات نهادهای دولتی، نظیر وزارت راه و شهرسازی، سازمان حفاظت محیط‌زیست، سازمان میراث فرهنگی و آموزش‌وپرورش همراه با منابع انسانی، مالی و تجهیزاتی آنها به شهرداری‌ها منتقل خواهد شد. این واگذاری‌ها با استدلال چابک‌سازی دولت و نیز یکپارچه‌سازی مدیریت شهری توجیه شده است. از بدوِ عمومی شدن، هم کلیات این لایحه(۱) و هم برخی از جزئیاتِ آن از جمله تأثیر آن بر حفاظت از میراث فرهنگی(۲) و همچنین بر محیط‌زیست(۳) مورد نقد و بررسی سازمان‌های مردم‌نهاد قرار گرفته است. در این مصاحبه سعی شده چالش‌های موادی از این لایحه را که به معماری و شهرسازی ناظر هستند، مورد ارزیابی قرار گیرد.
