شوش و هرندی را زخمی بر چهره پایتخت می‌دانند. شاخص‌های پایین توسعه شهری در این محله‌ها در کنار صحنه‌های متعدد کارتن‌خوابان و معتادان و شیوع بالای انواع آسیب‌های اجتماعی، این مناطق را به محلی متفاوت در تهران تبدیل کرده و از همین رو هم بوده، که در تمام سال‌های اخیر، NGOها و فعالان اجتماعی تمرکز ویژه‌ای بر روی آنها داشته‌اند. اما افتتاح بوستانی جدید در ماه گذشته در شوش، موج جدیدی از توجهات را به سمت جنوب تهران و معضلات دیروز و امروز آن جلب کرد. این بوستان با نام زندگی، ۲۷ مهرماه افتتاح شد.
محققان فمینیست معتقدند دستیابی به روش‌های توسعه پایدار تنها از راه مشارکت و همکاری زنان و مردان با یکدیگر و تلاش مدام برای رفع تبعیض جنسیتی ممکن است.
«سرعت» کلید واژه توسعه شهری‌ست. در این یادداشت با پیش کشیدن «جنبش شهر آرام» این رویکرد نسبت به توسعه شهری به چالش کشیده می‌شود چرا که پژوهش‌ها می‌گویند شهرهای آرام مردمی مهربان‌تر و با شفقت دارند.
کمیسیون ماده پنج در حقیقت نهاد اجرایی کردن ماده پنج قانون تشکیل شورایعالی معماری و شهرسازی مصوب ۱۳۵۱ است. ماده پنج این قانون بررسی و تصویب طرح‌های تفصیلی شهری و تغییرات آنها را بر عهده کمیسیونی متشکل از نمایندگان وزارتخانه‌های مرتبط و نهادهای شهری و استانی گذاشته است. در تغییرات بعدی این قانون، بررسی‌های فنی توسط کمیته‌ای انجام می‌شود که متشکل از نمایندگان کمیسیون و مشاور تهیه‌کننده طرح است.
در سال‌های گذشته میادین شهرها به مکان‌های مبارزه علیه نابرابری‌ها تبدیل شد؛ از نیویورک و لندن تا آتن و استانبول. دیوید هاروی، جغرافی‌دان مارکسیست، این قیام‌ها را از منظر «حق بر شهر» مهم می‌داند و مانعی در برابر افراط سرمایه‌داری و نولیبرالیسم. به اعتقاد او، نبردهای طبقاتی امروز بیش از پیش در شهرهای بزرگ رخ می‌دهد. هاروی در گفت‌وگوی حاضر با اشپیگل آنلاین نشان می‌دهد چگونه شهری‌شدن نقشی کلیدی در درگیری‌های اجتماعی آینده بازی می‌کند.
زیر پوست آرام شهر رقابتی بر سر تصاحب و مالکیت در جریان است. این رقابت نه تنها منحصر به خیابان‌های شیک و محله‌های سامان‌یافته نیست که در حاشیه‌ها و نقاط توسعه نیافته جدی‌تر و پررنگ‌تر است؛ نویسنده در متن پیش‌رو با اشاره به سه نمونه از تجربه‌های مرتبط با نوسازی و تخریب و مقاومت در برابر آن در چین، به یکی از سویه‌های مقاومت در مقابل فرایند نوسازی شهری می‌پردازد.
زیرگذر چهارراه ولیعصر درابتدای سال گذشته افتتاح شد و همراه با خود مجموعه‌ای از اعتراضات و مباحث شهری و موضوع حق مردم بر شهر را پیش کشید. امیر طهرانی در متن زیر با دستمایه قرار دادن این زیرگذر تلاش کرده است که به ساختار اجتماعی و شهری تهران بپردازد. نویسنده این متن بر این باور است که مسئله تنها بر سر احداث یک زیرگذر نیست، بلکه او مجموعه مناسباتی را در نظر دارد که این زیرگذر تحت آنها تولید می‌شود و شیوه خاص حکمرانی در تهران را در پی می‌آورد. به عقیده طهرانی، پرداختن به این موضوع زمانی اهمیت می‌یابد که صحبت از اجرای طرح‌های مشابه در میدان‌های مهم دیگر شهر نیز مطرح می‌شود. نمی‌توان با احداث یک زیرگذر در یک میدان یا یک چهار راه از ضایع شدن حق مردم به شهرشان سخن راند؛ بلکه در نظر گرفتن این زیرگذر در مقیاس بزرگ‌ترِ خیابان انقلاب و خیابان ولیعصر، که به سرعت در حالِ تغییرند، و کلان‌تر از آن، در مقیاس شهر تهران است که این بحث را معنادار می‌کند.
هم‌زمان با هر بحران زیست‌محیطی در تهران صحبت از عواملی می‌شود که باعث به‌وجود آمدن آن بحران شده‌اند. در بیشتر موارد شهرداری تهران و سازوکارهایی که برای مدیریت شهری در پیش گرفته است مهم‌ترین علت این معضل‌ها برشمرده می‌شود. یکی از این سازوکارها فروش تراکم و تبعات آن است که به باور همگان دیگر تهران را غیرقابل زندگی کرده است. در این گزارش و با استفاده از آمارهای منتشر شده مراجع رسمی، مسئله فروش تراکم توسط شهرداری در تهران بعد از جنگ تا تهران اکنون بررسی شده‌است.
