برناردو برتولوچی در ۷۷ سالگی و بعد از یک دوره طولانی مبارزه با بیماری درگذشت. در این یادداشت با مشخصات کلی سینمای برتولوچی که متأثر از بزرگان سینمای ایتالیا و سینمای نئورئالیستی بود و نیز دوران‌های مختلف فیلم‌سازی او آشنا خواهید شد.
آلبرتو توسکانو فیلسوف، منتقد فرهنگی و نظریه‌پرداز اجتماعی ایتالیایی-انگلیسی است که در جهان انگلیسی‌زبان به جهت ترجمه‌هایش از آثار آلن بدیو مشهور است. کارهای خود توسکانو حول دو محور است: بررسی تداوم ایده کمونیسم در تفکر معاصر و نیز تحقیق در تبار مفهوم تعصب مذهبی. کتاب او با عنوان «تعصب مذهبی: کاربردهای یک ایده» در سال 2010 منتشر شد. توسکانو در این مصاحبه به سیر تحول مارکسیسم در قرن بیستم و قرائت‌های مختلف از آن اشاره می‌کند: مارکسیسم کانتی، مارکسیسم فرویدی، مارکسیسم جهان‌سومی، فمینیسم مارکسیستی و... . او در ضمن به افول سیاست طبقاتی و ظهور سیاست هویتی می‌پردازد و معتقد است تقابل میان این دو سیاست در به‌بیراهه‌کشاندن بحث‌های درونی جریان چپ در دهه 1980 حول پست‌مدرنیسم مؤثر بوده است.
نیکوس پولانزاس، در مقام یک مارکسیست، مشخصاً با دیدگاهی مقابله می‌کند که دولت را به عنوان «سوژه»ای در نظر می‌گیرد که خودخواهانه اراده خود را بر طبقات اجتماعی تحمیل می‌کند. ایده‌ای که دولت را از طبقات اجتماعی جدا می‌کند به نظر پوچ می‌رسد. پولانزاس همچنین با آنچه یک «افراط» دیگر می‌نامد مقابله می‌کند: رویکرد ابزارانگارانه به دولت.
جشنواره مارکسیسم ۲۰۱۷ در لندن برگزار شد. این جشنواره سیاسی چهار روزه حزب کارگران سوسیالیست (SWP) آن را برگزار کرد، سوسیالیست‌ها را از سرتاسر جهان گردهم آورد. در این گردهمایی از چالش‌های اسلام‌هراسی گرفته تا بحران‌های اقتصادی، از بحران‌های سیاسی در اروپا تا مارکسیسم و مذهب و از اخبار دروغین تا طبیعت و جامعه. اتحادیه‌های کارگری و سوسیالیست‌ها مورد بحث قرار گرفت. این گزارش به برخی از این بحث‌ها پرداخته است.
چندی پیش ترجمه‌ای از مقاله‌ی پیر پائولو پازولینی با عنوان «مقوله‌ی مو بلندها در خدمت فرهنگ کاذب قدرت»، که جایگزین عنوان اصلی یادداشت، «علیه مو بلندها» شده است، در سایت میدان منتشر شد. به نظر می‌رسد حتی مترجم فارسی هم این عنوان را چنان مغرضانه دیده که درصدد تغییر آن برآمده است.
پس از انتشار مصاحبه میدان با کمال اطهاری انتقاداتی از او مطرح شد. از جمله در نظرها کمال اطهاری به تناقض گویی و تلاش شکست خورده برای آشتی دادن ادبیات انتقادی با مواضع محافظه کارانه متهم شد. او در این یادداشت کوتاه پرسش‌هایی را پیش روی منتقدانش گذاشته است.
رویکرد نشریاتی که محمد قوچانی سردبیری آن‌ها را بر عهده دارد بارها و بارها از سوی چهره‌های مختلف سیاسی، فرهنگی و فکری مورد نقد قرار گرفته است. بسیاری از این نقدها نیز نوشته‌های خود قوچانی را هدف قرار داده‌اند. سایرا رفیعی در یادداشت پیش رو به شیوه استدلال مورد استفاده قوچانی در نوشته‌هایش پرداخته است. او با بررسی یکی از مقالات اخیر قوچانی در مجله مهرنامه با عنوان «نئومارکسیسم و بحران جامعه‌نشناسی» شیوه استدلال قوچانی را بررسی می‌کند. نویسنده کار قوچانی را شبیه کابینت‌سازی می‌داند که مدام مشغول طبقه‌بندی است. طبقه‌بندی‌ای که در آن نویسنده مجبور است اطلاعات غلط بدهد، بخشی از واقعیت‌ها را نادیده بگیرد، تحریف کند و یا دست و پای مفاهیم و اتفاقات را طوری ببرد که در طبقات کابینت جا شوند.
تروتسکی در تبعید دومین اثری است که پس از درگذشت دکتر ناصر وثوقی (1301 – 1389)، به یاد او و به همّت خانواده و دوستانش (به ویژه: کامیار عابدی) منتشر می‌شود. نخستینِ آن، شمارة ویژة اندیشه و هنر بود که در سالمرگ بنیان‌گذار نشریه به چاپ رسید و مقالاتی دربارة او را در بر داشت.
