میشل لوی در این مصاحبه از ویرانگری سرمایه‌داری به عنوان یک نظام جهانی می‌گوید. او آینده سیاره زمین و بشریت در این نظام را فاجعه‌بار توصیف می‌کند.
لیلا خالد ، در کنگره حزب دموکراتیکِ خلق‌ها (HDP) در آنکارا گفت: «ما هم صدایمان را علیه جنگ در عفرین بلند می‌کنیم. جنگ‌ها گسترانگیِ زندگی نیستند، بلکه به مرگ منتهی می‌شوند.»
سه دهه پس از مرگ ناجی العلی، اشغال کرانه باختری و غزه هم‌چنان از جانب اسرائیل به‌سرعت ادامه دارد. کشورهای عربی به‌جای مبارزه برای استقلال فلسطین، هم‌چنان یکدیگر را تضعیف می‌کنند و درگیری‌های جدیدی همانند جنگ داخلی در سوریه و یمن، دوباره نسل جدیدی از آوارگان را خلق کرده است. اگر به‌دقت به کاریکاتورهای علی نگاه کنید، می‌توانید بفهمید که چرا آن‌ها هنوز هم محبوب و مرتبط (با شرایط روز) باقی مانده‌اند.
امید در اعماق ناامیدی برافروخته می‌شود؛ بنیاد این امید یک «نَه»ی ساده است. نه؛ آنچه را که شما می‌خواهید بر ما تحمیل کنید قبول نخواهیم کرد. آینده سرمایه‌داری مرگ انسانیت است. اما خشم ما، خشم اسلحه نیست؛ تفنگ سلاح آن‌ها است. خشم ما؛ خشم نپذیرفتن‌ها است: خشم بر‌آشفتگی.
امروز ۲۵ سپتامبر، سالروز درگذشت ادوارد سعید است. محمود درویش درباره او گفته بود «بر روی باد قدم برمی‌دارد، و در باد خود را می‌شناسد. سقفی ازآنِ باد نیست، خانه‌ای ازآنِ باد نیست». سعید باور داشت جهانی دیگر ممکن است؛ جهانی که در آن هر انسانی رها از هرگونه ستمی باشد.
جشنواره مارکسیسم ۲۰۱۷ در لندن برگزار شد. این جشنواره سیاسی چهار روزه حزب کارگران سوسیالیست (SWP) آن را برگزار کرد، سوسیالیست‌ها را از سرتاسر جهان گردهم آورد. در این گردهمایی از چالش‌های اسلام‌هراسی گرفته تا بحران‌های اقتصادی، از بحران‌های سیاسی در اروپا تا مارکسیسم و مذهب و از اخبار دروغین تا طبیعت و جامعه. اتحادیه‌های کارگری و سوسیالیست‌ها مورد بحث قرار گرفت. این گزارش به برخی از این بحث‌ها پرداخته است.
پس از حمله تروریستی به منچستر و پیش از برگزاری انتخابات سراسری در این کشور، جرمی کوربین از سیاست‌های مداخله‌جویانه بریتانیا و حمله نظامی به دیگر کشورها به بهانه جنگ با تروریسم انتقاد کرد و حمله منچستر را ناشی از سیاست‌های جنگ‌طلبانه بریتانیا دانست. کالینیکوس در یادداشت خود توضیح می‌دهد که چرا استدلال کوربین درست است.
