یک زن وقتی مادر می‌شود، یک انقلاب واقعی را پشت سر می‌گذارد: بدن او دستخوش یک انقلاب می‌شود، هویت وی جدا می‌شود و روابطش با همسرش زیر سوال می‌رود. همه چیز باید دوباره تعریف شود، عادی‌ترین روابط تغییر می‌کند و دیگر مسائل با گذشته یکسان نیستند.
فیلم‌های تارکوفسکی را نمی‌توان به تبعیت از فلسفه شخص‌باور تقلیل داد. این تنها یکی از جنبه‌های کار تارکوفسکی است اما جنبه‌ای مهم و موضوع اصلی این جستار است.
نوشتار زنانه خود را با نقاط ضعف نویسنده‌اش می‌نمایاند و حتی اصرار دارد که خواننده آن را در چنین تمامیتی ببیند و بپذیرد؛ نوشتاری که واهمه‌ای ندارد از کاربرد «اگر»، «شاید» و «نمی‌دانم». نوشتاری که پر است از علامت سؤال.
خشم زنانه از دیرباز به‌سرعت به عنوان نوعی هیستری و عدم تعادل روانی تعبیر شده و اساساً زن عصبانی به حال خودش رها می‌شود تا آن‌چه به اصطلاح «تعادل» او نامیده می‌شود، خودبه‌خود بازگردد. امری که اساسا به جایگاه قدرت بستگی دارد. یادداشت زیر بیماری روانی زنان و تصویرشدنش را در برخی فیلم‌های سینمایی بررسی می‌کند.
