این یادداشت به قصد تأمل در این دو پرسش به‌هم‌پیوسته نوشته می‌شود: مسئله‌ اصلی دوران و زمانه‌ ما چیست؟ از میراث فکری شریعتی چه پاسخ‌هایی برای این مسئله می‌توان برگرفت؟ آنچه در ادامه می‌آید، پاسخ‌های علی معظمی است.

«ماجرای نیمروز» فرزند زمانه اعتدال است؛ اعتدال نه به معنای ریشه‌شناسانه کلمه که فارابی آن را عدل‌ورزی، فعلیت‌بخشیدنِ عدل و برافراشته‌کردن عدالت می‌داند، بلکه به‌ معنای امروزی و سیاست‌ورزانه‌اش؛ یعنی نه سیخ بسوزد و نه کباب.

آن‏چه در فرهنگ جوانان دهه‏ چهل، پنجاه و شصت در آمریکا و روی‏‌آوری آن‏ها به جاده‏‌ها مشهود است، بیش از هرچیز یادآور «نظریه‏ سیاسیی خروج» پائولو ویرنو است، جایی‏ که در آن، او به دنبال خلق و بسط فضایی عمومی خارج از حیطه‏ مناسبات کاپیتالیستی است؛ فضایی دائم در حال گذر با زیستی «جیوه»ای که هیچگاه خصلتی ثابت و پایدار به ‏خود نمی‌‏گیرد.

بونوئل مرگ رازآلودگی را یکی از دلایل اُفتِ سینما و بی‌مایگی معنوی و اخلاقی آن می‌داند و می‌گوید: «در سینمای امروز از رمز و راز که جانمایه هر هنری است، نشانی نمی‌بینم. نویسنده‌ها و کارگردان‌ها و تهیه‌کنندگان سخت مراقب هستند تا پنجره اکران سینما به دنیای رهایی‌بخش شعر بسته بماند، تا مبادا آرامش کسی درهم بریزد».

صدای سینمای فلسطین همواره آنقدر پراکنده، پیچیده، سرگردان و تقاطعی بوده است که نمی‌تواند مطلق‌گرایی نهفته در اندیشه پسااستعماری در زمینه اعتبار، قدرت و فطرت را محقق سازد.