مساله درمان در عهد قاجار به دلیل آشنایی دربار با طب غربی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. اما شیوه معالجه زنان در آن دوران این موضوع را پراهمیت‌تر می‌کند.
کتاب «موانع تاریخی رشد سرمایه‌داری در ایران» نوشته احمد اشرف یکی از آثار مهم جامعه‌شناسی تاریخی در ایران است، جمیل رحمانی در این یادداشت می‌کوشد نگاهی انتقادی به این اثر داشته باشد.
سفرنامه‌ها یکی از منابع اصلی برای نگارش تاریخ است. در سفرنامه‌ها به انبوهی از اطلاعات مهم دست خواهیم یافت که حاصل تفاوت نوع نگاه سفرنامه‌نویسان و مورخان است.
اگر ناسیونالیسم را برساختی اجتماعی و مهمترین کارکرد آن را ایجاد هویت ملی و وفاداری به آن از طریق ملت‌سازی بدانیم، تاریخ‌نگاری مهمترین ابزاری است که برای ساختن این سازه اجتماعی نقش‌آفرینی می‌کند.
این جستار گریزی‌ست بر تغییرات خلق‌وخوی و اخلاق اجتماعی و تأثیر آن در هنر در دوران قاجار و پهلوی. نویسنده از طریق کندوکاو در متون و مجلات هنری عصر پهلوی به دنبال صورت‌بندی فهم جدیدی از بررسی هنر ایرانی‌ست که در آن تأثیرات اخلاقیات اجتماعی و عمومی معنادار است.
عصر روز شنبه ۱۱ اسفندماه ۱۳۹۷ سالن اجتماعات «خانه وارطان» مملو از جمعیتی بود که برای شنیدن از صدیقه دولت‌آبادی از موسسان نظام آموزشی جدید برای دختران در ایران و از فعالان پیشگام حقوق زنان گرد هم آمده بودند.
رضا مختاری‌اصفهانی، پژوهشگر تاریخ معاصر در مقدمه کتاب «ایرانیان از نگاه آمریکاییان» نوشته است: «آمریکا اگر چه جزیی از دنیای غرب به‌شمار می‌آمد اما برای ایرانیان نشانه‌ای از دنیای جدید و متفاوت از قدرت‌های استعماری اروپا بود.»
تاریخ‌نگاری رایج در جهان بر اساس اسناد مکتوب بوده است، اما این تاریخ‌نگاری اغلب محدود به دولت‌ها و نخبگان باقی می‌ماند. تاریخ‌نگاری شفاهی راهی‌ست برای شنیدن صدای گذشتگانی که ردپایشان در مکتوبات وجود ندارد.
