ده ونک

سیاست شهرِ شورایی تمامِ همّ خود را بر بازپس‌گیری قدرتِ از دست رفته می‌گذارد. افقش ساخت سنگرهای شهری‌ست تا یک به یک جبهه‌های به یغما رفته را به قلمرو خود ضمیمه کند. بر این بستر اما باید پرسید شهری بدین گستردگی و ساکنانی با این تکثر چگونه تن به اداره شورایی می‌دهد؟ گویی مسایل شهری به‌قدری متکثر و از نظر جغرافیایی پراکنده است که سخن از شهر شورایی مفری نمی‌یابد جز تن دادن به قالب تثبیت‌شده شورای شهر.

ده‌ونک اکنون فضا/زمانی است که نظم مسلط به زیست روزمره برخورد کرده است. این نظم آنچنان صلب است که ۸۰ سال سابقه سکونت را بی‌اعتبار می‌پندارد. آیا این حیرت‌آور نیست؟ در نگاه اول بله اما با اندکی مکث در منطق درونی فضای سلطه می‌توان دریافت که اساساً چیزی غیر از این نمی‌توانسته باشد.

27 مرداد، خانه­‌های کوچه امامزاده در ده ونک با حضور نیروی انتظامی تخریب شد؛ به 60 نفر دیگر هم اخطار داده شده تا خانه‌‌هایی که در اختیارشان است را تخلیه کنند. هدف از تخریب خانه­‌ها اعطای زمین­‌های این منطقه به دانشگاه­ الزهرا است.  ساکنان ۹۰ خانه‌ هرکاری کرده‌اند که تخریب متوقف شود. آنها ۱۱ مهر در مقابل دانشگاه تجمع کردند و شعار «حتی اگر بمیرم، خونه‌­مو پس میگیرم» سر دادند. آنها می‌گویند زمانی که در این خانه‌ها سکنی گزیده‌اند هنوز دانشگاهی نبوده که این زمین‌ها مال آن باشد.