جاعلانِ تاریخ که در ظاهر با پدیده روشنفکری درافتاده‌اند، بیش از آنکه حاملِ ایده یا حقیقتی باشند، در کارِ جعلِ هویتی‌اند که بنا دارد از آنِ خود کند.
متن پیش رو گفتگوی شیما بهره‌مند با سعید محبی درباره زندگی و کارنامه مرتضی کلانتریان، مترجم و حقوقدادن برجسته تازه‌درگذشته است.
اسماعیل سراب بهار امسال کتابی با عنوان «بهره‌کشی شاعرانه» را در کابل منتشر کرد. مجیب مهرداد مقاله‌ای درباره این کتاب در ایندیپندنت فارسی منتشر کرد. این نوشته پاسخی است به مقاله مجیب مهرداد
کتاب «۱۹۸۴» نوشته جرج اورول که هفتاد سال پیش در چنین روزی (هشتم ژوئن) منتشر شد، به‌عنوان اثری حاوی پیش‌گویی سیاسیْ به موفقیتی چشمگیر دست یافت.
بهروز بوچانی، نویسنده کُرد با خلق یک اثر ادبی تحولی بنیادین در موقعیت زندانیان جزیره مانوس و نگاه حکومت و جامعه استرالیا به قضیه پناهندگان ایجاد کرد. او از همان روزی که صدایش به واسطه جایزه‌های ادبی به گوش جهان رسید، اعتراض داشت که رسانه‌های جریان اصلی از وضعیت او به عنوان یک نویسنده پناه‌جو سوءاستفاده کرده و اثرش را به موقعیت زندان مانوس تقلیل داده‌اند. به گفته بوچانی در جایی که برخی از ساکنانش "۵ سال رنگ اسکناس را ندیده بودند" روزنامه‌نگارانی از او پرسیده‌اند "خب، حالا با پول این جایزه چه می‌کنی؟" یا اینکه کار کردن و "نوشتن در واتس‌اپ چگونه است و چه لذتی دارد؟" و انبوهی از سوالاتی که جملگی گواهی بر بلاهت حاکم بر فضای رسانه‌ای و پیشه خبرنگاری در رسانه‌های جریان اصلی هستند. اینها را کسی می‌گوید که عمرش را صرف خواندن آثار نویسندگانی مانند کافکا و بکت کرده و مدت‌ها پیش از آنکه پایش به زندان و شکنجه‌گاه منحوس مانوس باز شود، نویسنده و خواننده‌ای فعال بوده است. بهروز بوچانی اهل ایلام در روژهلات کردستان است؛ جایی که به گفته او تاریخا هم از سوی حکومت مستقر و هم از سوی احزاب کُرد به حاشیه رانده شده است. ناوخت در این مصاحبه که بخش نخست آن در پی می‌آید، تلاش کرده به دشواری‌های نویسنده شدن در جایی مانند ایلام و در کشوری مانند ایران بپردازد. بهروز بوچانی می‌گوید هر چند در ایران، سن و سال به او اجازه نویسنده شدن نمی‌داده، اما موفق شده در برخی از رسانه‌های کردستان و رسانه‌های سراسری مدتی به عنوان روزنامه‌نگار فعال باشد. او تجربه تبعیض را هم در دانشگاه و هم در ایلام از سر گذرانده است. این بخش از مصاحبه عمدتا حول گذشته بوچانی به عنوان یک نویسنده می‌چرخد. بخش دوم و نهایی این مصاحبه به طور مشخص به زوایای ادبی رمان "هیچ دوستی جز کوهستان No Friend But the Mountains" خواهد پرداخت. ماه گذشته از طریق وبسایت ناوخت برای نخستین‌بار قطعه‌ای از این رمان منتشر شد.
آنچه در پی می‌آید بخش نخست مصاحبه ناوخت با بهروز بوچانی است:
«نوای كاروان»، دفتر دوم از اشعار منتشرنشده نيما يوشيج، زمستانِ پيش به تصحيح سعيد رضوانی در فرهنگستان زبان و ادب فارسی به‌چاپ رسيد. سال پيش از آن، دفتر اولِ اين اشعار با نام «صد سالِ دگر» به‌تصحيح سعيد رضوانی و مهدی عليائی‌مقدم منتشر شده بود. اما انتشارِ دفتر دوم به‌خاطر تقارن با چاپ «مجموعه‌‌اشعار نیما یوشیج» به‌‌مراقبت شراگیم یوشیج در نشر رشدیه، جنجال‌هايی را برانگيخت و ماجراهای ديرينه استنساخِ آثار نيما را بار دیگر پيش كشيد.
مرتضی کیوان در ادبیات ایران نقش پررنگی دارد. بسیاری از چهره‌های مهم ادبیات ایران راجع به او سروده‌اند و نوشته‌اند. آن‌ها که هنوز زنده‌اند یاد او را در هر لحظه زنده می‌کنند. اما تنها سرنوشت تراژیک مرتضی کیوان نیست که این جایگاه را برای او می‌سازد. شیما بهره‌مند با نگاهی به «کتاب مرتضی کیوان» شاهرخ مسکوب، از نقش مرتضی کیوان در ادبیات معاصر ایران نوشته است.
