فیلم واتکینز کمونِ پاریس را دوباره بازسازی کرده و انقلاب را آنطور که در خیابانهای شهر، کافه‌ها، خانهها و محفلهای سیاسی رخ داده، دراماتیزه کرده و نشان می‌دهد.
نویسنده این یادداشت از اولین افرادی بود که در دهه ۸۰ میلادی ظهور و اوج‌گیری نولیبرالیسم را مطرح کرد. وی اکنون از افول و سقوط آن خبر می‌دهد. اما بعد از نولیبرالیسم چه خواهد آمد؟
برنامه‌های توسعه در ایران از ابتدا بر سدسازی تکیه داشته‌اند. ظهور بحران‌های متعدد محیط زیستی در سالهای اخیر رویکرد توسعه محور مدرنیزاسیون در ایران را به پرسش کشیده‌اند. این یادداشت نقدی بر مستند مادرکشی است و به این بهانه به تاریخ سدسازی در ایران و ارتباط آن با سبک زندگی می‌پردازد.
کازیموی اشراف‌زاده از پدر و خانواده رو بر می‌گرداند و بالای درختان بلوط سکنی می‌گزیند. او می‌تواند از درختی به درختی دیگر بپرد و سفر کند و از زاویه‌ای نو به دنیای پایین نگاه کند. این داستان کتاب بارون درخت نشین نوشته ایتالو کالوینو است. اومبرتو اکو، کازیمو را روشنفکر ایده‌آل می‌داند چرا که قادر است روحیه انتقادی را همیشه حفظ کند.
چندی پیش رفتارهای تحقیرآمیز مهران مدیری در برنامۀ «دورهمی» با سِیلی از انتقادات همراه شد و این روزها نحوۀ برخورد فرزاد حسنی در برنامۀ «اکسیر»؛ اگرچه تولیدکنندگان این برنامه با انتشار پشت‌صحنۀ این ماجرا بر نمایشی‌بودن آن تأکید می‌کنند. نویسندۀ کتاب «لذت‌های اجبارگر» می‌گوید مسئلۀ اصلی در واقعی یا ساختگی‌بودن چنین موقعیت‌هایی نیست. سؤال اصلی این است که چرا رنج دیگران اینقدر باعث لذت ما می‌شود و همچنان به تماشای این برنامه‌ها ادامه می‌دهیم؟
درزمانه‌ای که فرایند‌های اقتصادی سیاسی در مقیاس‌های محلی، کشوری و جهانی شکل‌های جدیدی از شهر نشینی را دائماً تولید و باز تولید می‌کنند، مستندسازی این تغییرات پیچیده وعجول شهری می‌تواند ما را در تجسم شکل‌های دیگری از نشیمندیِ شهری یاری کند. متن زیر با همین هدف دربارهٔ تغییرات تاریخی و معاصر شهر ایروان نوشته شده است.
وزارت علوم تصمیم به جمع‌آوری پردیس‌های بین‌المللی و پولی دانشگاه‌های دولتی ایران گرفته است. اتفاقی که می‌تواند به معنای خداحافظی با شعبه‌های بین‌المللی دانشگاه‌هایی نظیر دانشگاه شریف، تهران، علوم پزشکی تهران، شهید بهشتی و پیام نور در شهرهایی مانند، کیش، قشم، ارس و... باشد و از‌طرف‌دیگر به معنای خداحافظی تدریجی با آموزش عالی رایگان.
مطلب پیش‌رو به یکی از عادات اجتماعی مرسوم در افغانستان می‌پردازد؛ تُف کردن. نویسنده می‌کوشد از طریق پرداختن به این عادت اجتماعی نقبی به وضعیت اجتماعی و سیاسی کشور افغانستان بزند.
این مطلب از سایت سلام وطندار بازنشر می‌شود. از آنجایی که برخی اصطلاحات و وقایع یادشده در متن ممکن است برای خواننده در کشور ایران آشنا نباشد در پانویس توضیح داده شده اند. پانویس‌ها همه از تحریریه میدان است.
این مطلب از سایت سلام وطندار بازنشر می‌شود. از آنجایی که برخی اصطلاحات و وقایع یادشده در متن ممکن است برای خواننده در کشور ایران آشنا نباشد در پانویس توضیح داده شده اند. پانویس‌ها همه از تحریریه میدان است.
کریستیان غازی را حتی جماعت سینمایی لبنانی هم نمی‌شناسند. فیلم‌ساز گمنامی که تنها سه اثرش از گیرودارهای همیشگی این کشور بحران‌زده جان به در برده‌اند. همین سه تا هم نایابند. از اینکه کریستیان غازی که بود و از کجا آمد و پدر و مادرش، جد و آبادش که بودند که بگذریم تنها حرفی که باقی می‌ماند این است: سینمایش شریف است.
به اعتقاد آلبر کامو خودکشی بنیادی‌ترین سؤال فلسفی است و همه مسائل فلسفی بعد از آن می‌آیند. در جهانی که روز‌به‌روز بر خشونت آن افزوده می‌شود پژوهش سایمون کریچلی درباره خودکشی تلاش دشواری است برای اینکه خود را جای آنها بگذاریم که خودکشی می‌کنند، در فضای ذهنی آنانی قرار بگیریم که تصمیم می‌گیرند به زندگی خود خاتمه دهند، آنجا که «عقل با نهایت سرعت، درون آخرین تونل طویلی که راه خروجی از آن نیست می‌دود». «خودکشی از سر افسردگی، منطقی منحرف دارد که در آن تمام دلایل به همان تصمیم مرگبار و در ظاهر ناگزیر ختم می‌شوند». کریچلی در زمستان سال ٢٠١٤ به قصد مواجهه رو‌در‌رو با این منطق منحرف، «به قصد ملاقات با تاریکی در تاریکی»، در هتلی با چشم‌انداز دریا در شهر آلدبورو، در ساحل دریای شمال، استان سافک انگلستان اقامت گزید و شروع به نوشتن کرد. حاصل کار کتاب «یادداشت‌هایی در باب خودکشی» است؛ کتابی که هم نوشتاری فلسفی است و هم یک درگیری عمیق و تکان‌دهنده با مسئله‌ای به‌شدت شخصی. کتابی که نگرانی و نارضایتی خود را از چارچوب‌ها و شیوه‌های کنونی بحث بر سر خودکشی ابراز می‌کند. در این مصاحبه طیفی از مسائل مرتبط با خودکشی به بحث گذاشته می‌شود، از جمله گفتمان‌های مذهبی و روان‌پزشکی پیرامون خودکشی و تأثیری که در تصورات اخلاقی ما دارند.
