«دارو نیست و معلوم نیست چه زمانی بیاریم.» این جوابی است که حالا دیگر بسیاری از داروخانه‌ها به بیماران می‌دهند. حتی هلال احمر و ۱۳ آبان نیز در بیشتر اوقات جوابشان منفی است. نتیجه این شرایط وضعیتی است که بیماران را آشفته کرده و از نبود دارو نگران هستند.
تولید و تربیت دندانپزشک برای بخش خصوصی نفع اندکی برای مردم نواحی غیرمرکزی کشور دارد. ادامه تربیت دندانپزشک برای فعالیت در بخش خصوصی تنها به سود بخش کوچکی از ساکنان شهرهای مرکزی یا بزرگ است که می‌توانند هزینه درمان‌های گران‌قیمت و پیچیده را بپردازند.
هزینه‌های درمان کرونا بسیاری از خانواده‌ها را به زیر خط فقر کشانده است؛ حالا هرقدر هم که مسئولان از پوشش‌های بیمه‌ای 90 درصدی و ارائه خدمات با قیمت دولتی می‌گویند، باز هم بخش قابل‌توجهی از هزینه‌های درمان کرونا خارج از بیمارستان‌های دولتی، از جیب خود بیماران پرداخت می‌شود؛ روندی که در حال فقیرتر کردن بیماران است.
تحلیل نوشته پیش رو آن است که سیاست‌های نئولیبرالی مانند سیاست‌های ریاضت اقتصادی (با کاهش قابل توجه [بودجه] سیاست‌های اجتماعی از جمله مراقبت‌های پزشکی و خدمات درمانی) و خصوصی‌سازی خدمات بهداشتی چگونه ظرفیت پاسخ‌گویی دولت‌ها به شیوع ویروس کرونا را در ایتالیا، اسپانیا و آمریکا تضعیف کرده است.
