هر ۳ دقیقه یک مرگ! این خلاصه تلخ این روزهای جامعه ایران است که همچنان با تکرار پیک‌های کرونا مواجه است، اما میان این دقایق مرگبار، مبتلایان زیادی هستند که از خدمات درمانی حداقلی محروم هستند. در این گزارش توزیع نابرابر خدمات پزشکی میان بیماران کرونایی در مناطق مختلف را بررسی کرده‌ایم و اینکه چطور وزارت بهداشت به «بیمار شدن/ بیمار ماندن» مردم وابسته است.
برای دستیابی به یک خوانش اجتماعی از ابعاد بحران کرونا، ارزیابی کارنامه کشور در مدیریت کرونا و بررسی آثار و پیامدهای اجتماعی این بحران با سعید مدنی، جامعه‌شناس به گفت‌وگو نشسته‌ایم؛ گفت‌وگویی صریح درباره اینکه چرا کار ما با کرونا به اینجا کشیده و دورنمای پیش‌رو با دست‌فرمان فعلی چیست؟
قیمت کارت زرد آی‌سی‌یو: شانزده میلیون تومان. هزینه پرستاری در خانه: شبی سه میلیون تومان. بعضی کارگران و خدماتی‌های بیمارستان‌ها با قیمت بالا از بیماران مبتلا به کرونا در خانه‌ها نگهداری می‌کنند. یک منبع آگاه: شش هزار پرستار ترک کار کرده‌اند.
وضعیت سیستان و بلوچستان به نظر رئیس‌جمهور سفید است. استانی که در منابع فیزیکی، انسانی و مراکز مراقبت های اولیه در میان استان‌های همجوار پایین‌ترین شاخص‌ها را دارد و در کل کشور در رتبه‌های انتهایی جدول است.
جمعی از پزشکان ورودی سال ۶۶ دانشگاه تهران، در جهت پیشگیری و کنترل همه‌گیری ویروس کرونا و کاهش خطرات احتمالی خواسته‌های زیر را از دولت مطالبه کرده‌اند.
کانال‌های تلگرام و برنامه‌های تلویزیونی پر است از توصیه‌های بهداشتی زندگی سالم، روزی چند عدد سیب و چند لیوان آب و ... اما این آموزه‌های مبتنی بر خودمراقبتی برای ایجاد سلامت عمومی در جامعه چقدر تاثیرگذارند؟ وحید رواقی در این یادداشت می‌گوید که چطور از میانه دهه هفتاد پژوهش‌های پزشکی نشان دادند که علت‌های اصلی بیماری نه کمبود مراکز درمانی، بلکه فقر و محرومیت و اختلاف طبقاتی است.
