نگاه مجدد به جنبش سیاسی زباله در لبنان، می‌تواند ما را به فهم بخشی از نیروهای سیاسی و اجتماعی فعال در اعتراض‌های یک سال اخیر در این کشور و برآمدن اعتراضات فرافرقه‌ای در نظام سیاسی لبنان کمک کند.
وضعیت هنگ‌کنگ با تاریخچه استعمار و ساختارهای باقی‍‌‌مانده از آن در کنار تلاش دولت چین برای تحمیل سلطه خود عجین است. در دل این وضعیت است که اعتراضات گسترده مردمی که در دل خود طیف‌های مختلفی از جریان‌ها از ناسیونالیزم قوم‌گرایانه تا گرایشات ملایم‌تر را نمایندگی میکند. رزماری هو در «ساختارهای احساس» از پیچیدگی‌ها، تناقضات و آرزوهای اعتراضات مردم هنگ‌کنگ می‌گوید.
آصف بیات در یادداشتی که در وبسایت آتلانتیک منتشر شده، به تحلیل اعتراضات اخیر ایران پرداخته است. به اعتقاد بیات آنچه در روزهای اخیر در ایران رخ نمود نه بسط ساده اعتراضات روزمره و نه مقدمه‌ای بر یک انقلاب، که یک خیزش مردمی فوق‌العاده بود. هسته مرکزی آن: «طبقه متوسط فرودست».
خاموش کردن مردم یا خستگی و ناامیدی آنها از تغییر، هر دوفاجعه‌بار است. بی‌نتیجگی اعتراضات، منجر به از دست رفتن اعتبار «حَکَمی» به نام سیاست و تبدیل به یک «معضل لاینحل بزرگ» خواهد شد. در چنین شرایطی، یک اضطراب اساسی فراگیر به‌جای نیروی تغییرخواهی بر جامعه حاکم می‌شود. این اضطراب بزرگ، ناشی از فروپاشی نهادی و ناممکن بودن وقوع تغییر در حوزۀ سیاسی است. فروپاشی نهادی همان زندگی در میان انبوهی از نهادهایی است که مدت‌هاست کارکرد خود را از دست داده‌اند.
دولت حسن روحانی و نزدیکان آن در واکنش به اعتراضات اخیر مردم بر «جراحی اقتصادی» تاکید کرده‌اند. این یادداشت بر آن است که نشان دهد تاکید بر جراحی اقتصادی و اصرار بر اجتناب از اصلاحات سیاسی از قضا نه برنامه‌ای برای نجات اقتصاد که نشانی از ضدیت عمیق با دموکراسی و امید سیاسی است.
در حاشیه بیرجند، مرکز خراسان جنوبی، می‌شود تمام مردمی را که از روستاهای خشک و بی‌آب استان فرار کرده‌اند دید. زمین‌های زراعی و خانه و زندگی را رها کرده‌اند و به امید کارگری یا شغلی که منبع درآمدی بخور و نمیر باشد، به روستاهای اطراف بیرجند آمده‌اند اما اینجا هم برای آنها نه رفاهی هست و نه کاری. می‌گویند طی 10 سال گذشته وضع هر روز بدتر از روز قبل شده و چاره‌ای هم پیدا نمی‌شود.
کشورهای پولدار، سرنوشت فقرا را پشت درهای بسته معین می‌کنند. اعضای گروه 20، دارای 85 درصد تولید ناخالص داخلی جهان هستند، بنابراین بیشتر کشورها را در جهانِ جنوب کنار می‌گذارند. سوالی که اکنون فراگیر شده درباره مشروعیت این رهبران است و اینکه آنها در خدمت منافع چه کسانیند.
