اینترسکشنالیتی و دموکراسی مشارکتی هردو طرح‌های آرمانی عدالت اجتماعی هستند. این مقاله در پی بررسی آن است که چگونه بسط بیشتر تحلیل‌های پیچیده از قدرت و سیاست میتواند نوری بر بنمایه‌های مهم اینترسکشنالیتی و دموکراسی مشارکتی بیفکند.
کارگران شرکت کشت و صنعت نیشکر هفت‌تپه پس از ۴ سال اعتراض، در روزهای پیش رو منتظر خلع ید از مالک خصوصی شرکت هستند. خواسته فعلی آنها برای مدیریت و اداره هفت‌تپه مالکیت دولتی با نظارت کارگری است.
آیا کامپیوترها هم میتوانند سوگیری داشته باشند و مثلا کلیشه‌های جنسیتی را تقویت کنند؟ پاسخ عجیب این سوال این است که متاسفانه بله. این مطلب توضیح می‌دهد که چرا و چگونه چنین می‌شود.
مسئله کاهش آزار جنسی، مسئله این است که قدرت به دست چه کسی باشد. با این حال، بسیاری از نوشته‌هایی که درباره #MeToo منتشر می‌شوند تبدیل به گفتگوهایی شده‌اند میان نخبگان حول این که دیگر نخبگانی که احتمالا، گویا یا قطعا به کسی آزار جنسی رسانده‌اند، باید در محل کارهای سابقشان یا اجتماع پذیرفته شوند یا خیر. درحالی‌که آزار و هزینه‌های گزافِ اعتراض همچنان وجود دارند، فرضیهسازی و آزمایش‌های نظری غیرواقعی در صفحات نشریات تمامی ندارند.
معمولا شنیده می‌شود که به اینترنت لقب «غرب وحشی» را می‌دهند چون هر اتفاقی ممکن است در آن بیفتد. داستان‌های پیش رو نشان می‌دهد که این لقب از واقعیت به دور است.
تحلیل نوشته پیش رو آن است که سیاست‌های نئولیبرالی مانند سیاست‌های ریاضت اقتصادی (با کاهش قابل توجه [بودجه] سیاست‌های اجتماعی از جمله مراقبت‌های پزشکی و خدمات درمانی) و خصوصی‌سازی خدمات بهداشتی چگونه ظرفیت پاسخ‌گویی دولت‌ها به شیوع ویروس کرونا را در ایتالیا، اسپانیا و آمریکا تضعیف کرده است.
عکس «یاسینی» از جولیا فریجیری پارسال منتشر شد. نشریات بزرگ در سرتاسر جهان آن را بازنشر کردند و برنده مسابقه عکاسی Portrait of Humanity 2019 نیز شد؛ یک پرتره‌ی چشمگیر: در بهترین حالت، یادآور یک عکس مُد و در بدترین حالت، یک پوستر تبلیغاتی ناخواسته که داستان این زن جوان موج‌سوار را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، داستانی که می‌توانست فهم بیشتری از ایران به دست دهد اما با کلیشه‌هایی تکراری که هم از سوی خارجی‌ها و هم حکومت تداوم یافته، تصویری ملال‌انگیز به‌جا گذاشته است. هاله انوری در این یادداشت با رویکرد انتقادی به بررسی مجموعه عکس «موج‌سواری در ایران» پرداخته است.
