در مناسبات اقتصادی حاکم، فعالیتی بهعنوان «کار» در نظر گرفته میشود که مزدی به آن تعلق بگیرد؛ کارهایی که در خانه به دوش زنان افکنده شده- برای نمونه آشپزی، بچهداری، نظافت و..- هیچگاه بهعنوان «کار» به رسمیت شناخته نشده و مزدی به آن تعلق نگرفته است. بدون انجام این کارها اما نه نیرویی برای کار مزدی پرورش مییابد و نه اساسا مردان امکان حضور در بازار کار را پیدا خواهند کرد. زنان اگر از خانهداری و کارهای مراقبتی دست بکشند، اقتصاد حاکم به اغما فرو خواهد رفت.
موضوع بحث من در مقالهی حاضر مشخصاً پیآمد نقشآفرینی حجم عظیم نقدینگی در اقتصاد ایران و تشریح زیانبارترین و تبیین کمزیانترین شیوههای رویارویی با آن است. ابتدا نشان خواهم داد چرا این حجم از نقدینگی دقیقاً در برههی کنونی به عامل تعیینکنندهای در کموکیف حیات اجتماعی در ایران تبدیل شده است. شرح خواهم داد که چرا ضرورت گریزناپذیر تعیین تکلیف با این حجم از نقدینگی عملاً جامعهی ایرانی را با انتخاب عمیقاً سیاسیِ سرنوشتسازی مواجه کرده است که، چه با استمرار نظام سیاسی کنونی و چه با قدرتگیری نیروهای سیاسی دیگری، کموکیف حیات اجتماعی آتی در این سرزمین را بهنوبهیخود رقم خواهد زد. سپس چشمانداز دو نحوهی رویارویی با این حجم عظیم از نقدینگی در اقتصاد ایران را ترسیم خواهم کرد: یکی نحوهی رویاروییِ متعارفی که دولتها تاکنون برگزیدهاند و اکنون دیگر استمرار بهکارگیریاش درجهی بالایی از ظرفیت فروپاشی فابریک اجتماعی را در بطن خود میپرورانَد، دیگری نیز نحوهی متفاوتی از رویارویی که واجد درجاتی از پتانسیل مهارِ برخی پیآمدهای ویرانگرِ نقشآفرینی انبوه نقدینگی در جامعهی ایرانی است.