روایت‌هایی هست که دل‌مان را آشوب می‌کند. مضطرب می‌شویم، می‌ترسیم چون می‌دانیم با پذیرش روایت‌ها، از لذات و منافعی محروم خواهیم شد. این است که از رایج‌ترین الگوی عملی استفاده می‌کنیم: نفی می‌کنیم.
در شهری مانند ماهشهر که سهم مردمش از استخراج منابع کربنی فقط آلودگی و فقر بوده است، چه کاری جز مسدود کردن مسیرها و خطوط انتقال منابع و کالاها می‌تواند صدای اعتراض مردم را به گوش‌ها برساند؟
داستان The wire همیشه در مورد سیستم حرف می‌زند؛ سیستمی که بد کار می‌کند و فقط وقت نمایش و روی صحنه عملکرد درخشانی دارد؛ وقت انتخابات، در کنفرانس‌های مطبوعاتی و برنامه‌های تلویزیونی.
فرض کنید که کسی به خانه‌تان آمده و بیرون نمی‌رود؛ کسی که علی‌الظاهر شبیه دزدها نیست ولی خودش را صاحب خانه شما می‌داند. آیا این وضعیت واقعا در زندگی روزمره ما تکرار می‌شود؟
برنامه تلویزیونی «عصر جدید»، تا حد زیادی استعاره‌ای از تصور سیاست‌گذاران از امروز و آینده جامعه ایران را نشان می‌دهد. تصویری که می‌تواند مجموعه ارزش‌هایی را با مفاهیمی چون موفقیت و پیشرفت، بازنده و برنده، استعداد، هوش و خلاقیت هماهنگ سازد و نشان دهد جامعه ایده‌آل ایرانی چگونه باید کار کند.
