نوشین عسکری، شیوا یوردخانی، یاسمین قلعه‌نویی و بهار نوری‌زاده در این متن به طرح این سوالات پرداخته‌اند که چگونه چیدمانِ و جای‌گیری نهادهای فعال در حیطه‌ی هنر در تثبیت زیرساخت‌ها، به بازتولید مردسالاری و به ویژه زن‌ستیزی می‌انجامد؟ و چه سرحدی برای مسئولیت‌پذیری تمامی فعالان و به خصوص نهادها در فضای هنر معاصر ایران می‌توان متصور شد؟
سینتیا موریس شرمن معروف به سیندی شرمن (Cindy Sherman)یکی از تأثیرگذارترین هنرمندان «نسل تصاویر» است. متنی که در ادامه می‌خوانید، از تازه‌ترین گفت‌وگوها با این هنرمند مشهور است، مصاحبه‌ی دِرِک بلاسبرگ نویسنده و دبیر فصلنامه گاگوسیان و رئیس بخش مُد و زیبایی وبسایت یوتیوب با سیندی شرمن، که در شماره بهار ۲۰۲۰ فصلنامه گاگوسیان منتشر شده است.
امروزه بخش عمده‌ای از موفقیت یا شکست یک نمایشگاه در گرو نقش کیوریتور است. پذیرش این نقش کار کیوریتور را تبدیل به شبکه‌ای از مفاهیم می‌کند که در امتداد کار هنرمندان قرار دارد. یادداشت حاضر به تبیین نقش کیوریتور در هنر می‌پردازد.
تاریخ به خوبی نشان داده است وقتی کشوری وارد یک بحرانِ سیاسیِ جهانی می‌شود، هنر آن جغرافیا، به‌طور ناگهانی برای غرب اهمیت پیدا می‌کند؛ نمایشگاه‌هایی از هنرمندان کشور مربوطه به راه می‌افتد و اقتصاد هنر آن منطقه شکوفا می‌شود . حال اگر این جغرافیا، شرقِ رازآلود و خاورمیانه‌ی پُر تنش باشد، اهمیت ماجرا دوچندان می‌شود. اما چقدر این آثار هنری به خصوص عکاسی به زندگی روزمره ما شباهت دارد؟
بعد از نتایج انتخابات در ایالات متحده و پیروزی ترامپ، آیا هنر و یا در واقع جهان هنر به عنوان کلیتی که تماما در سپهر عمومی و فضای سیاسی زیست می‌کند، می تواند نقشی در مسیر مقاومت ایفا کند؟
در خاورمیانه و مشخصاً عراق، به واسطه‌ی تاریخ و نفوذِ تمدن‌های کهن، هنر تا قرن بیستم همواره خاصیتی تزیینی داشته و تنها در شرایط خاصی مانند جنگ، قحطی و اشغال و در مواردی اندک پا را از جنبه‌های تزیینی و کاربردی فراتر گذاشته است. همچنین مدرنیسم غربی و به طبعِ آن هنر مدرن در قرن بیستم نیز مانند سایر کشورهای منطقه با بازگشتِ دانشجویانِ اعزامی به اروپا، واردِ عرصه‌ی عمومی و آکادمیک عراق شده است.
در مصاحبه حاضر رانسیر درباره سیاست هنر، معنای دموکراسی و وضع هنر در دوره کنونی صحبت می‌کند: آیا هنر معاصر پتانسیل ایجاد گسست در جامعه و «توزیع مجدد محسوسات» را دارد؟
