هنرهای تجسمی

دوسالانه‌ی ونیز وسوسه‌برانگیز است؛ حضور داشتن در آن، شرکت‌کننده یا نمایشگاه‌گردان بودن، حامی مالی پاویونی بودن؛ حتی وسوسه‌ی بیننده بودن، در فضای جاردینی و آرسناله چرخیدن و با پای پیاده توی مهم‌ترین رویداد هنری سرگردان شدن، آخرین کار هنرمندان محبوب را دیدن و دست به کشف هنرمندان و ایده‌ها و روش‌های اجرایی جدید زدن. مهم‌ترین اتفاق حیطه‌ی هنر و محل تقاطع دیدگاه‌ها و فرهنگ‌ها و ملیت‌هاست؛ محل مواجهه‌ی نگاه و امکانات و توانمندی ملیت‌ها درباره‌ی هنر. همین است که وسوسه‌ا‌‌ی انکارناپذیر دارد.
ایران در ۵۶ دوره‌ی دوسالانه‌ی ونیز تنها دوبار پیش از انقلاب و شش بار طی یک دهه‌ و اندی گذشته با غرفه‌ی ملی حضور داشته است و نمایشگاه‌های دیگری که هم‌زمان با این رویداد برگزار می‌شده همیشه رویداد جنبی تلقی می‌شده است؛ از جمله‌ی آن نمایشگاه‌های بسیاری که هم‌زمان با دوسالانه از فرصت دیده شدن بهره می‌گیرند و به موازات آن تمام فضاهای ممکن برای ارائه‌ی اثر هنری را در شهر ونیز و حتی مستره در بر می‌گیرد. نمایشگاه «بازی بزرگ» پنجاه و ششمین دوره‌ی دوسالانه‌ی ونیز قرار بود یکی از همین رویدادهای جنبی باشد و بنیاد خانواده‌ی فیض‌نیا قصد برگزاری آن را داشت اما با شرایطی که در پی خواهد آمد شکل دیگری گرفت و تبدیل به پرحرف‌وبحث‌ترین حضور ایران شد.