skip to Main Content
سکان‌داران قایق ایرانی در ونیز
نردبان‌هایی روی آب
۲۴ تیر ۱۳۹۴
دوسالانه‌ی ونیز وسوسه‌برانگیز است؛ حضور داشتن در آن، شرکت‌کننده یا نمایشگاه‌گردان بودن، حامی مالی پاویونی بودن؛ حتی وسوسه‌ی بیننده بودن، در فضای جاردینی و آرسناله چرخیدن و با پای پیاده توی مهم‌ترین رویداد هنری سرگردان شدن، آخرین کار هنرمندان محبوب را دیدن و دست به کشف هنرمندان و ایده‌ها و روش‌های اجرایی جدید زدن. مهم‌ترین اتفاق حیطه‌ی هنر و محل تقاطع دیدگاه‌ها و فرهنگ‌ها و ملیت‌هاست؛ محل مواجهه‌ی نگاه و امکانات و توانمندی ملیت‌ها درباره‌ی هنر. همین است که وسوسه‌ا‌‌ی انکارناپذیر دارد.
ایران در ۵۶ دوره‌ی دوسالانه‌ی ونیز تنها دوبار پیش از انقلاب و شش بار طی یک دهه‌ و اندی گذشته با غرفه‌ی ملی حضور داشته است و نمایشگاه‌های دیگری که هم‌زمان با این رویداد برگزار می‌شده همیشه رویداد جنبی تلقی می‌شده است؛ از جمله‌ی آن نمایشگاه‌های بسیاری که هم‌زمان با دوسالانه از فرصت دیده شدن بهره می‌گیرند و به موازات آن تمام فضاهای ممکن برای ارائه‌ی اثر هنری را در شهر ونیز و حتی مستره در بر می‌گیرد. نمایشگاه «بازی بزرگ» پنجاه و ششمین دوره‌ی دوسالانه‌ی ونیز قرار بود یکی از همین رویدادهای جنبی باشد و بنیاد خانواده‌ی فیض‌نیا قصد برگزاری آن را داشت اما با شرایطی که در پی خواهد آمد شکل دیگری گرفت و تبدیل به پرحرف‌وبحث‌ترین حضور ایران شد.
بیشتر بخوانید
Back To Top
🌗