«ما شرایط سخت دوران جنگ را تحمل کردیم و حالا هم در شرایط سختتری زندگی میکنیم. تا مدتی در خرمشهر زندگی نکنید متوجه نمیشوید ما چه میگوییم. ما چه کنیم؟ باید بمیریم؟»
کانالهای تلگرام و برنامههای تلویزیونی پر است از توصیههای بهداشتی زندگی سالم، روزی چند عدد سیب و چند لیوان آب و ... اما این آموزههای مبتنی بر خودمراقبتی برای ایجاد سلامت عمومی در جامعه چقدر تاثیرگذارند؟ وحید رواقی در این یادداشت میگوید که چطور از میانه دهه هفتاد پژوهشهای پزشکی نشان دادند که علتهای اصلی بیماری نه کمبود مراکز درمانی، بلکه فقر و محرومیت و اختلاف طبقاتی است.
گزارشی از وضعیت تنها مدرسه روستای شهریری در ۵۵ کیلومتری نیکشهر در استان سیستان و بلوچستان؛ جایی که کلاس درس هرآنجا که سایه باشد تشکیل میشود.
اسم خانههای پیرخوشابیها را نمیتوان «کپر» گذاشت، بیشتر، سنگهای روی هم سوار شدهای هستند که سقفشان از شاخههای درخت خرما درست شده، کفاش، اما با زیلوهای زبر آفتاب خوردهای پوشیده شده که به زحمت میتوان با پاپوش تحملشان کرد.
صورت بیبی معصومه داغدار روزهای گرم و بیآب روستایی است که از 19 سال پیش دچار خشکسالی شده، البته هنوز امید دارد که مسئولان دولت روزی به این روستا سر بزنند و حداقل زندگی آینده کودکان و نوجوانان این منطقه را دگرگون کنند.
ارنست یاکوب کریستوفل در ۱۳۰۴ به ایران آمد و ابتدا در تبریز و سپس در اصفهان آموزشگاهی برای نابینایان تاسیس کرد. آموزشگاه کریستوفل، یا همان شهدای هفتم تیر اصفهان با بیش از ده هزار متر مربع مساحت، جایی بود که نابینایان در آن مهارتهای زندگی مثل نجاری و کشاورزی میآموختند. اما این موسسه پس از انقلاب روز به روز آب رفت و به اصطلاح «تغییر کاربری» داد، چنان که امروز تنها بخشی کوچک از آن به ناشنوایان اختصاص دارد. اما این روزها خبرهایی شنیده میشود مبنی بر اینکه حتی همین بخش هم در خطر تغییر کاربری است.
فاطمه علیاصغر در این یادداشت از گذشته و حال این آموزشگاه میگوید.
فاطمه علیاصغر در این یادداشت از گذشته و حال این آموزشگاه میگوید.