یک زن وقتی مادر می‌شود، یک انقلاب واقعی را پشت سر می‌گذارد: بدن او دستخوش یک انقلاب می‌شود، هویت وی جدا می‌شود و روابطش با همسرش زیر سوال می‌رود. همه چیز باید دوباره تعریف شود، عادی‌ترین روابط تغییر می‌کند و دیگر مسائل با گذشته یکسان نیستند.
این انگاره که زن به دلیل طبیعت زنانه‌اش در زادن و پروریدن، متعلق به عرصه خصوصی است و مرد مسئولیت حضور در عرصه عمومی و مدیریت و اداره امور را بر عهده دارد، تریبون‌های زیادی داشته است؛ از مجلس مشروطه تا یازدهمین مجلس شورای اسلامی. چه چیز به تداوم این انگاره منجر شده است؟
یادداشت پیش رو در جستجوی پیدا کردن زنِ ایده‌آلِ از اواخر دوران قاجار تا ابتدای جمهوری اسلامی است. زن ایده‌آلی که گویا تحکیم گفتمان مسلط تنها به کمک بدن و حضور تعریف‌شده او ممکن بود.
مرگ بیش از آنکه حادثه‌ای مادی برای فرد مرحوم باشد، تجربه‌ای روانی و اگزیستانسیال برای بازماندگان است. این متن تلاشی است برای پیوند دادن تجربه‌های شخصی سوگواری به امور اجتماعی‌سیاسی و جهانشمولِ مرگ از نگاه یک تبعیدی.
صحبت با زنان بی‌خانمان و ضبط تجربه آن‌ها نیز بیانگر نابسندگی آمارها و خدمات دولتی در سویه جنسیتی بی‌خانمانی است. این مقاله برخی از این تفاوت‌ها را آشکار می‌کند.
آموزش شيردهي نوزادان در يکي از بخش‌هاي برنامه‌‌ی مشاوره‌ی شبکه‌ی آموزش در اوايل آذر واکنش‌هاي بسيار و متفاوتي را برانگيخت. در اين برنامه دکتر محمود راوري، عضو کميته‌ی کشوري شير مادر، بعد از توضيحات دقيق و مفصل درباره‌ی چگونگيِ بغل کردنِ نوزاد هنگام شير دادن، نحوه‌ی درست نگاه داشتن و گرفتن پستان توسط نوزاد را با ماکتي به بينندگان نشان داد. بعد از اتمام برنامه تصويرهاي اين برنامه در شبکه‌هاي مجازي به‌سرعت به اشتراک گذاشته شد و به‌دنبال آن بساط شوخي و تمسخر و اعتراض به راه افتاد. یادداشت پیش‌رو که در وبلاگ شبکه آفتاب منتشر شده است این ماجرا را مختصرا بررسی می‌کند.
