مرگ بیش از آنکه حادثه‌ای مادی برای فرد مرحوم باشد، تجربه‌ای روانی و اگزیستانسیال برای بازماندگان است. این متن تلاشی است برای پیوند دادن تجربه‌های شخصی سوگواری به امور اجتماعی‌سیاسی و جهانشمولِ مرگ از نگاه یک تبعیدی.
از زمان انتشار پیش‌نویس قانون کار در اواسط فوریه‌ی 2016 تاکنون، بحث و مناقشه پیرامون آن، یکی از داغ‌ترین موضوعات برای دولت فرانسه بوده است. قانون بلافاصله خشم اتحادیه‌های کارگری، جامعه‌ی مدنی و اکثریت اعضای حزب سوسیالیست فرانسه را برانگیخته است.
آنچه در زیر خواهد آمد روایتی تحلیلی از مواجهه‌ی یک هیئت سیاسی از فمینیست‌های چپ انترناسیونال کشور فرانسه، با فعالین زن سازمان‌های مختلف مرتبط با زنان در کردستان ترکیه است که در خلال این روایت تلاش خواهیم کرد به این سوال پاسخ دهیم که چگونه زنان این دو جغرافیا می‌توانند فارغ از هژمونیِ گفتمان دوگانه شرق-غرب که بر سلطه فرهنگی و فکری غرب بر شرق استوار است، به یک همبستگی بین‌المللی و ارتباطی دوسویه و سازنده در آینده امیدوار باشند. هم‌چنین نشان خواهیم داد که مقاومت کوبانی و نقش موثر زنان در آن، چطور رویکرد غالب شرق‌شناسی در تحلیل‌های فمینیستی را نیز به چالش کشیده و راه جدیدی برای جنبش زنان در کلیت آن باز کرده است.
تیتر ها و گزارش‌های رادیو زمانه در مورد وقایع اخیر کوبانی ناامیدکننده است. رادیو زمانه با این عملکرد رسانه‌ای خواسته یا ناخواسته جهت‌گیری خصمانه‌ای بر علیه سرزمینی دارد که 80 درصد مردم آن آواره شده‌اند و ما بقی در میان گلوله و خون داعشی‌ها شب را روز می‌کنند. از امروز که تانک‌های ترکیه بر فراز تپه‌های مشرف بر کوبانی مستقر شده‌اند تا حلقه محاصره تنگ‌تر شود.
