«اسلاوی ژیژک» این یادداشت را چند روز پیش از سخنرانی نتانیاهو در کنگره آمریکا در مورد ایران نوشته است اما به مساله اصلی یعنی همان مساله نزاع اسرائیل و فلسطین پرداخته است. استدلالهای حامیان اسرائیل را به طور تاریخی تا به امروز بررسی کرده و تحول طنزآمیز و عبرت آموز آن را نشان داده است.
آمار ۱۳۹۱ نشان میدهد، فقط در منطقهی چزابه، ۱۴ مینروب بر اثر برخورد با مواد منفجره کشته و مجروح شدهاند. ثامر راشدی و فاضل ملکیزاده هم چوپانانی بودند که در سال ۹۱ بیخبر از وجود مواد منفجره، پا روی مین گذاشتند و کشته و زخمی شدند.
نویسنده: طارق دعنا | طارق دعنا نویسنده متن معتقد است «بیست سال توهم استقلال اسلو همه دستاوردهای جنبش آزادیبخش فلسطین را یکسره نابوده کرده، خون بیشمار قربانی را هدر داده و مفهوم آزادی را به تمامی تیره و تار کرده است.» وضعیت فلسطینیها در همهی سالهای پس از اشغال، رفت و برگشت میان گزینههایی بوده است که هیچیک به تمامی نمیتوانسته انتخاب آنها باشد؛ آنها جنگ را نمیخواهند، چون برای آنها جز ویرانی و کشتار نیاوردهست و هیچگاه صلح را تجربه نکردهاند چون همواره تحت اشغال بودهاند. متن پیشرو پرسش از چرایی تداوم چنین وضعیتی را به درون مرزهایی میبرد که هر روز عقبتر رانده میشوند؛ به درون فلسطین.
نویسنده: مرتضی حسین | اعطای جایزه صلح نوبل به ملاله یوسفزی از پاکستان موجب انتقادهایی شده است که نه ملاله یوسفزی، که نگاه غربی به مسائل خاورمیانه را نشانه رفته است. سایت میدان با انتشار مطلبی از وبسایت میدلایستریوایز، به برخی از این انتقادها پرداخت. آنچه در پی میآید ترجمه یادداشت دیگری از "الجزیره" است که مشخصا به مسئلهی پاکستان و برخورد دوگانه با قربانیان خشونتهای غرب و طالبان میپردازد.
گزارش پیشرو به وضعیت قربانیانی میپردازد که علارغم وجود قوانینی که حمایت آنها را تضمین کردهاند، از حمایتهای دولتی محروم شدهاند؛ پیش از آن اما میتوان به خود مسئله نیز پرداخت؛ به قربانیان انبوه مینهای ضد نفر که نه تنها پاکسازی آنها سرعت و همت لازم را ندارد، بلکه همچنان و علارغم قطعنامههای بینالمللی ساخته و استفاده میشوند.
نویسنده: کریستیان سالمون | در سال ۲۰۰۲ میلادی هیئتی از سوی پارلمان بینالمللی نویسندگان برای دیدار با محمود درویش به فلسطین سفر کرد. این سفرنامهای است که کریستیان سالمون در سال ۲۰۰۲ از این سفر نوشته است.