متن پیش رو گزارشی به قلم بیتا بیات از سخنان علی طیبی، عضو هیئت‌علمی مرکز تحقیقات راه، مسکن و شهرسازی، در مورد جنبش‌های حق مسکن و اجاره‌نشینان طی دو جلسه در مدرسه‌ی تابستانی مطالعات انتقادی شهری است.
اجاره‌ها بالا می‌رود و دستمزد‌های کارگری ثابت است. حالا این بحران به جایی رسیده که دیگر کارگران حتی توانایی تهیه یک سرپناه اجاره‌ای را هم برای خود ندارند چه رسد به داشتن یک خانه برای خود.
بخش مستغلات، پرسودترین بخش سرمایه‌گذاری در ایران است که هرچند مخاطبان گسترده‌ای دارد اما از همچنان از رانت برخوردار است و حتی در حد پرداخت مالیات بر مستغلات مسکونی خالی نیز دولت به سراغشان نمی‌رود.
ترغیب مالکان به انعقاد قراردادهای طولانی مدت، محدودیت افزایش اجاره‌بها با توجه به شاخص‌های اقتصادی و حمایت‌های قانونی لازم برای مستاجران در کنترل اجاره بها در شهرهای بزرگ موثر بوده است.
با سهم ۱۵ درصدی از کل قراردادها خانه‌های ۳۰۰ تا ۴۵۰ میلیونی در صدر معاملات مرداد 1398 قرار گرفتند
با بزرگتر شدن شهرها و بالا رفتن هزینه‌های زندگی، روش‌های جایگزینی برای زندگی و دوام آوردن در این وضعیت پیش کشیده شده‌اند. روش‌هایی که ویژگی‌های مثبت و یا منفی قابل بررسی دارند؛ زندگی اشتراکی در خانه‌های اشتراکی یکی از این روش‌هاست.
در حالی که دو سال متوالی است زلزله و سیل در کشورمان رخ می‌دهد، آیا به این فکر کرده‌ایم خانه‌ای که برای زندگی در نظر گرفته‌ایم چه میزان در معرض ریسک مخاطرات طبیعی قرار دارد؟
