هم‌زمان که شهرهای ایران در یک ماه گذشته درگیر سیل و تبعات آن بوده‌اند، در افغانستان نیز سیل جاری شده بود. این گزارش، روایتی از سیل در کابل، پایتخت افغانستان است.
با سدسازی، خسارت سیل‌ها نه از بین رفته و نه کمتر شده، اما سدسازان به خطرهای موهومی اشاره می‌کنند که در نبود این سازه‌ها ممکن بود رخ دهد و با دامن زدن به این توهم، مسیر مدیریت آب و خاک کشور را به انحراف کشانده‌اند.
اینجا دیگه خونه‌ی من نیست. سرم را به هر طرفش می‌چرخونم، جای اشیا و خودم را قبل از امروز به یاد می‌آورم. هر قدمی که برمی‌دارم، صدای شلق‌و‌شلوق گل و لای می‌ره تا ته جونم. لجن انگار مکش داره، پایم را دو دوستی چسبیده. سه‌بار تمیز کردیم و هر بار، باز آب بالا میاد و همه جا بیشتر نم می‌کشه. من مار ندیدم ولی شنیدم تو خونه‌ی همسایه اومده بود. حتما اینجا هم می‌آد. با دست خالی و پای برهنه چطور می‌تونم این‌همه لجن را از اینجا بیرون ببرم؟ حالا بیرون هم بردم، کجا بریزم جز توی کوچه؟ از توی همین کوچه، خودم باید بروم و بیام. این خونه باید تمیز بشه، همه جا بوی گند می‌آد و ته مغزم را اگه ببینید، هیچی جز خشم پیدا نمی‌کنید.
بخشی از ادبیات رسانه‌ها، زنان را در کنار کودکان و سالمندان و افراد کم‌توان به عنوان قربانیان فجایع طبیعی معرفی می‌کنند. این نگرش به جایگاه فرودست زنان دامن می‌زند.
در روزهای اخیر مناطق مختلف ایران از جنوب تا شمال درگیر بارندگی بی‌سابقه و به دنبال آن سیلاب‌های گسترده بوده‌اند. بارش و سیلی که به لحاظ شدت و وسعت آن در دهه‌های اخیر ایران بی‌سابقه بوده‌اند. این سیلاب‌ها منجر به تلفات جانی و خسارت سنگین و بی‌سابقه در اقصی نقاط ایران شده‌اند. چه زمینه‌های طبیعی، اجتماعی و سیاسی در پس این سیلاب‌ها وجود دارد که چنین قدرت ویرانگری به آنها داده؟
