سیاست‌گذاری‌های مربوط به سلامت و بهداست بر اساس تصوری انجام می‌شوند که از یک بیمار «نرمال» ساخته شده، اما این تصور افراد بسیاری را از دایره شمول خود بیرون می‌گذارد.
زنان و کودکان مهاجر افغانستانی در برنامه‌های وزارت بهداشت جایی ندارند و پاسخی به نیازهایشان داده نمی‌شود؛ آنها عملا از خدمات سلامت محروم و به حال خود رها شده‌اند.
بخشی از ادبیات رسانه‌ها، زنان را در کنار کودکان و سالمندان و افراد کم‌توان به عنوان قربانیان فجایع طبیعی معرفی می‌کنند. این نگرش به جایگاه فرودست زنان دامن می‌زند.
