اهالی روستای «درآلو» در کرمان با فعالیت معدن مس، 12 سال است از خانه رانده شده‌اند.مردمانی که قبلا معاش‌شان از طریق دامداری بود مجبور به فروش دام‌هایشان و بعد هم مهاجرت شدند. آنها نیمی از سال اجاره‌نشین شهرهای اطراف‌اند، اما بهار و تابستان به درآلو برمی‌گردند تا به تنها شیوه‌ای که بلدند کسب درآمد کنند.
اینکه کسی وسط پارک ملی مجتمع مسکونی یا حتی گردشگری بسازد، درست مثل این است که وسط تخت جمشید هتل بسازند. ساخت آکواریوم مصنوعی در جایی که خودش ساحلی مرجانی است، مضحک است.
نه بختگان و نه طشک آبی در کف ندارند، اما باز هم در بالادستشان طرح انتقال آب زدند. آن هم نه برای مصرف شرب یا صنعت، بلکه برای کشت برنج در اسفیان و تل‌زری؛ منطقه‌ای که تا سال پیش کشت آبی به خود ندیده بود.
دامنه‌های کوه بیرمی را ده روز پیش منفجر کردند. کوهی که سفره‌های آب زیرزمینی آن تنها منبع آب آشامیدنی مردمانی است که همین حالا هم آب را از بازار می‌خرند. دشتی‌ها می‌گویند علت اصلی مشکلات آبی‌شان فعالیت معادن در کوه بیرمی است.
افزایش تورم، بیکاری، افزایش قیمت زمین و نبود قوانین بازدارنده و نظارت کافی دست به دست هم داده و روند زمین‌خواری و قاچاق چوب را شدت بخشیده است؛ «با رویه پیش رو تا ۲۰ سال دیگر چیزی از زاگرس باقی نخواهد ماند».
باز هم به بهانه توسعه گردشگری، میراث باستانی تهدید می‌شود؛ این‌بار با جاده‌سازی در کوهی که پنج اثر تاریخی مربوط به اشکانیان و ساسانیان را در دل خود جای داده و به کوه رستم یا اوشیدا معروف است.
تا قبل از عید، پسماند سمی شهرک صنعتی روی زنجان وارد روستای «سردهات» می‌شود. محل دپو را درست وسط مسیل‌های رودخانه زنجان‌رود ساخته‌اند و یک بارندگی شدید در این زمین نفوذ ناپذیر، جیوه، روی، سرب و کادمیوم را در رود جاری می‌کنند. فعالان محیط زیستی با استناد به تحقیق انجام‌شده در شهرک روی زنجان نگران بروز اپیدمی ناهنجاری وسرطان‌اند.
وزارت نیرو می‌گوید برای تامین آب روستاییانی که ۱۰۰ متر با مخزن سد کارون سه فاصله دارند، اعتبار ندارد؛ حیات پرآب‌ترین بخش کشور وابسته به آب چاه است و روستانشینان می‌گویند آلودگی‌های نفتی نیز به منابع آبی نفوذ کرده است.
