طبقات میانی جامعه (هم سنتی و هم مدرن) و طبقه کارگر صنعتی (به ویژه کارگران صنعت نفت) بودند که در وقایع انقلاب حضور فعال داشتند. مهاجران بیکار بیشتر درگیر ضرورت‌های زندگی و آن نوع سیاستی بودند که «پیشروی آرام» خوانده می‌شود. محمدجواد عبدالهی، پژوهشگر تاریخ در کتاب «مواجهه با بیکاری در ایران (۵۶-۱۳۴۰) » نشان داده، با بسط مناسبات سرمایه‌داری در ایران مدرن، معنا و مفهومی تازه یافته و مصادیقش از دهه‌های ۱۳۳۰ و ۱۳۴۰ به این سو، به سرعت افزایش پیدا کرده است.
خوانش‌های دست راستی و لیبرال از آثار و رویکرد میشل فوکو موجب شده‌اند این تصور پیش بیاید که مفاهیم فوکویی نسبتی با تحلیل طبقاتی ندارد. این متن می‌کوشد وفاداری فوکو به رویکرد مارکسی و مبارزات طبقه کارگر از دل آثار و مفاهیم فوکویی نشان دهد.
ریچارد ولف در این مقاله با نقد برداشت‌های رایج و کلیشه‌ای از «سوسیالیسم»، می‌کوشد تعریف دقیق و روشنی از سوسیالیسم به عنوان یک پاسخ انتقادی به نظام سرمایه‌داری ارائه دهد.
کنشگران کارگری ایران به طرح خواست‌های صنفی‌ـاقتصادی کارگران بسنده نکردند، بلکه بانگ آزادی را نیز سر دادند. از قانون‌خواهی گفتند و برابری در برابر قانون؛ مستقل از تفاوت‌های جنسیتی، آیینی، قومی و سیاسی.
کاظم فرج‌الهی در این گفتگو به بررسی عملکرد دو دولت حسن روحانی در حوزه فعالیت انجمن‌های کارگری پرداخته است. او ناکافی و ناعادلانه بودن دستمزدها و تاخیر در پرداخت آن، بیکاری و عدم امنیت شغلی، و نبود تشکل‌های مستقل و کارآمد کارگری را سه چالش مهم جامعه کارگری می‌داند.
به گفته سعید مدنی خصوصی‌سازی و تعدیل ساختاری دو وجه از مناسبات نئولیبرالیستی است که پس از جنگ شاهد کاربردی شدن آن هستیم. بیش از سی سال از این روند می‌گذرد و دولت‌های مختلف با شوک درمانی‌های ویرانگرشان، نشان داده‌اند که به تداوم این روند باور دارند و برای کاربردی کردن آن از هر امکانی بهره خواهند برد.
فریبرز رئیس دانا می‌گوید «نیاز اصلی کارگران تشکل مستقل است که بتوانند نمایندگان واقعی برای خود برگزینند تا پای میز مذاکره بروند؛ تصویب قوانین برای اینکه کارفرماها مجازات شوند خوب است اما اگر تشکل کارگری وجود نداشته باشد، این قوانین روی کاغذ باقی می‌ماند».
فریبرز رئیس‌دانا و کاظم فرج‌اللهی در گفتگو با میدان از وضعیت طبقه کارگر در شرایط وخیم اقتصادی ایران، راهکارهای برون‌رفت از این شرایط و موانع موجود در این مسیر می‌گویند.
کن لوچ در گفتگو با لورنزو مارسیلی، نویسنده و فعال سیاسی ایتالیایی، به نقش هنر در برهه‌های دگرگونی سیاسی، تکامل طبقه کارگر، معنای کنونی مبارزه طبقاتی، و ناتوانی چپ در ایجاد تغییرات رادیکال می‌پردازد.
