هر هنری که خود را با زمانه وفق ندهد ممکن است با کم توجهی مواجه شود. این سخنی نیست که در قید کسی باشد بلکه زیست جهان و گفتمان مسلط است که می‌کشد قلاب را. این رابطه مخاطب و هنر است که این نوع تلقی از جهان را رقم زده است و مخاطب خود را ارجح‌تر از هنرمند کرده است.
دونالد ترامپ که منتخب میلیون‌ها جمهوری‌خواه در ایالات متحده است، از شبکه‌ی اجتماعی توییتر جهت خودنمایی و عرض اندام در عرصه‌های داخلی و بین‌المللی بهره می‌گیرد. او که دارای شخصیتی هیجانی و فاقد نظم‌پذیری -به تناسب جایگاه خود- است تفاوت‌های چشم‌گیری با سایر رؤسای جمهور این کشور دارد که تلاش می‌کند افکار و برنامه‌های خود را با ادبیات و زاویه نگاه شخصی خودش از طریق تریبونی مستقیم و فراگیر مانند توییتر به سمع و نظر دیگران برساند.
رد منطق برخوردهای قهری مدیریت شهری با بی‌سرپناهان شهری را می‌توان در راه‌حل‌های فعالان و سلبریتی‌ها برای جلوگیری و پیشگیری از «بی‌فرهنگی» و خشونت کلامی کاربران شبکه‌های اجتماعی یافت؛ راهکار‌هایی چون برخوردهای سازمان یافته، مسدود کردن حساب کاربری و بلاک کردن کاربران، در یک کلام پلیسی کردن بیشتر فضای اینترنت.
عمر تقلب در عکس اگر هم‌اندازه‌ی عمر عکاسی نباشد چندان کمتر نیست. حذف بطری‌های نوشیدنی از روی میز مذاکره‌ی برژنف روس و ویلی برنت آلمانی برای جدی‌تر جلوه دادن گفت‌وگوی آنها در 1971، حذف کلمنتیس از عکس سخنرانی مشهور گوتوالد در 1948 پس از متهم شدن به خیانت و به دار آویخته شدنش، و اصلاح کتابی که جورج بوش در 2002 در بازدید از مدرسه‌ای برعکس در دست گرفته بود، از نمونه‌های مشهور تقلب در عکس‌های دنیای سیاست هستند. اما یادداشت پیش‌رو به گونه‌ی دیگری از این جنس تقلب‌ها می‌پردازد؛ فراوانی آنها در زندگی روزمره.
