با شیوع کرونا وضعیت برای دانشآموزان ناشنوا سختتر شده؛ روایت آنها و معلمهایشان از سروکله زدن با تکنولوژیهایی که در توسعهاش نقشی نداشتهاند چشم ما را به دنیای متفاوت آنها میگشاید.
دانشآموزان ما یکسری محفوظات با خود حمل میکنند که فقط بتوانند در چارچوبی مشخص از آنها استفاده کنند و کوچکترین تغییری آنها را دچار استرس و سردرگمی میکند؛ در سیستم آموزشی ما خلاقیت مرده است.
بانک جهانی میگوید طی سالهای ۹۴-۱۳۸۳ «نسبت مخارج دولت در آموزش به تولید ناخالص» در کل جهان ۲۰ درصد افزایش یافته است؛ در ایران از سال ۱۳۸۷ تاکنون، این نسبت کاهش یافته و در سال ۹۸ به ۲/۳ درصد رسیده است.
طی سالهای اخير با محور قرار گرفتن «درآمدسازی مدارس» در الگوی اقتصادی آموزش و پرورش، هجوم عجيبی به فضاهای زيست دانشآموزی صورت گرفته است؛ روندی دردناك که جامعه، بهويژه معلمان و دانشآموزان و خانوادهها بايد بهطور جدی نسبت به آن حساس باشند.
گزارشی از وضعیت تنها مدرسه روستای شهریری در ۵۵ کیلومتری نیکشهر در استان سیستان و بلوچستان؛ جایی که کلاس درس هرآنجا که سایه باشد تشکیل میشود.
عضویت در خانواده المپیاد، جایگاه تقدسبخشی را به اعضایش اعطا میکند، اما آیا میتوان به تعبیری به «افسونزدایی» از این جایگاه پرداخت؟