یک‌پنجم دانش‌آموزان ایران به اپلیکیشن شاد دسترسی ندارند
وزیر آموزش و پرورش که پیش از این ادعا کرده بود «سامانه شاد قریب ۹۰ درصد دانش‌آموزان را پوشش می‌دهد»، حالا اذعان کرده است «در حال حاضر کسانی که به سامانه شاد دسترسی ندارند حدود ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار نفرند.»
مقایسه آمار جدید اعلامی از سوی محسن حاجی‌میرزایی با تعداد دانش‌آموزان ایران نشان می‌دهد حداقل بیش از یک‌پنجم دانش‌آموزان ایران به سامانه شاد دسترسی نداشته‌اند. وزیر آموزش و پرورش درباره دلیل دسترسی نداشتن این سه میلیون و پانصد هزار دانش‌آموز به سامانه شاد تنها به «عدم دسترسی به ابزارهای لازم در مناطق محروم» اشاره کرده است.
حاجی‌میرزایی بدون اشاره به آمار دسترسی دانش‌آموزان در مناطق شهری و با نادیده‌گرفتن وظایف حاکمیت در تامین شرایط برابر آموزشی، ابراز امیدواری کرده که این محرومیت «با استفاده از ظرفیت خیرین و مسئولیت اجتماعی بنگاه‌های اقتصادی و ظرفیت مشارکت‌های مردمی» برطرف شود.
فارغ از این آمارهای متناقض و مسئولیت‌پذیر نبودن حاکمیت درباره وظایفش باید پرسید چرا دولتی که تنها راه رفع محرومیت را مشارکت بازار و جامعه در تامین زیرساخت‌ها می‌داند، حق تعیین محتوای آموزشی را تنها در انحصار خود می‌داند؟
بعد از شیوع کرونا که بسیاری از معلمان به صورت خودجوش اقدام به برگزاری کلاس‌های آنلاین برای دانش‌آموزان کردند پیشنهادها و ایده‌هایی برای تبدیل این حرکت به یک شبکه سازمان‌یافته مردمی برای توزیع و تولید محتوای آموزشی مطرح شد، اما تا کنون این ایده‌ها هنوز شکلی عملی پیدا نکرده‌اند.
بهتر. حالا انگار اون سه میلیون و پانصد هزار نفر چیز مهمی رو از دست دادن. اون چیزایی که آموزش و پرورش ما یاد میده یاد نگیرن بهتره.