وزارت نیرو برای ساخت سد فینسک می‌خواهد سه روستا را به زور غرق کند؛ روستاییان اجازه ندارند درگذشتگان خود را در روستا دفن کنند و هیچ مکان جدیدی هم برای سکونت آنها در نظر گرفته نشده است؛ در حالی‌که پولی که به ازاء هر متر زمین به ساکنان روستا پرداخت می‌شود «اندازه یک متر موکت است».
سیل اخیر چه تاثیری بر وضعیت سد گتوند، گنبدهای نمکی آن و خاک خوزستان خواهد داشت؟ ادعاهای وزارت نیرو درباره اثرات سیل، و از جمله سودمندی‌های آن، چه نسبتی با واقعیت ماجرا دارد؟
رضا اردکانیان، وزیر نیرو، چند روز پیش به‌شکلی کاملاً غیرمتعارف و نیمه‌پنهانی کلنگ سدی را زد که حتماً برگی سیاه در کارنامه‌اش محسوب خواهد شد؛ سدی که هم تالاب انزلی و هم جنگل‌های هیرکانی را بیشتر به مرگ نزدیک می‌کند.
با سدسازی، خسارت سیل‌ها نه از بین رفته و نه کمتر شده، اما سدسازان به خطرهای موهومی اشاره می‌کنند که در نبود این سازه‌ها ممکن بود رخ دهد و با دامن زدن به این توهم، مسیر مدیریت آب و خاک کشور را به انحراف کشانده‌اند.
سرزمینی که روزگاری با نخلستان، باغ‌های سرسبز، مزارع خرم، رودهای خروشان و تالاب‌ها، هوش از سر هر گردشگری می‌‌ربود، هم‌اکنون به جهنمی برای خوزستانی‌ها تبدیل شده است که کوچ اجباری از سرزمین مادری را به ماندن در جلگه ترجیح می‌دهند.
مدیران ارشد سازمان متولی آب کشور به کمینه ملاحظات محیط زیستی در مانیفست وزارت متبوع خود هم اعتقادی ندارند؛ وگرنه چگونه ممکن است رسیدن آب به خلیج فارس یا تالاب‌ها و چالاب‌های داخلی را «هدررفت آب» نامیده و اعلام کنند: سیاست دستگاه متبوع آنها این است که تا آخرین قطره آب موجود در رودخانه‌ها‌ی وطن را مهار کرده و اجازه ندهند تا هیچ رودخانه‌ای در فلات ایران به پایاب خود برسد.
