کارگران چندین شرکت پیمانکاری در مراکز نفتی ایران از جمله عسلویه، کنگان، اصفهان و ماهشهر اعتصاب کرده‌اند. این جمعیت اعتصاب‌کننده کمپینی با عنوان «کمپین بیست-ده» تشکیل داده و خواستار افزایش دستمزدها، کاهش روز‌های کاری از ۲۴ روز به ۲۰ روز، پرداخت به موقع دستمزدها از سوی پیمانکاران، لغو پیمانکاری‌ها، رسیدگی به وضعیت خوابگاه‌ها و سرویس‌های حمل و نقل، رعایت بهداشت و ایمنی کار، بهبود کیفیت غذای کارگران و دیگر مطالبات خود شدند. در ادامه روایت اول شخص یکی از این کارگران اعتصابی شاغل در عسلویه از شرایط کاری و زندگی در آنجا را می‌خوانیم.
در پی انتشار خبری صفحات مجازی کارگران پروژه‌ای، مبنی بر اخراج بیش از ۱۰۰ کارگر یکی از پیمانکاری‌ها در پتروشیمی گچساران خبرنگار اقتصاد۲۴ به سراغ برخی از این کارگران رفته و سخن آنان را در مورد اخراج و مصائب شغلی آنها شنیده است.
در آن سوی این اهرام مدرن، این پتروشیمی‌ها و شهرک‌های زیبا در ماهشهر (و البته دیگر شهرهای نفتی)، کوخ‌ها و دخمه‌هایی هستند که در آن مردمی بر تلی از «فقر مطلق» و بدبختی و بیچارگی تمام زندگی می‌کنند.
اول آبان، موعد سوم اجرای طرح خروج 12 هزار نفری کارکنان صنعت نفت از طرح اقماری بود. بر این اساس تعدادی فراتر از 12 هزار نفر باید به شهرهای کوچکی بروند که هنوز امکانات لازم زیربنایی هم ندارد. وزارت نفت در پاسخ به مخالفان طرح می‌گوید «کارکنان ناگزیر هستند که این طرح را اجرائی کنند».
ماجرای آلودگی هوا در کلان‌شهرها مسئله‌ی تازه‌ای نیست، که اغلب به جمعیت زیاد ساکنان، ترافیک ناشی از حمل و نقل این و جمعیت، و عدم استفاده از وسائل حمل‌و‌نقل عمومی نسبت داده می‌شود. آلودگی هوا در جایی مانند عسلویه اما دلایل دیگری دارد؛ بافت کارگری جمعیت و تمرکز کارخانه‌جات صنعتی، زندگی در شهر را برای جمعیت ساکن غیرممکن کرده است. یادداشت پیش‌رو بررسی موضوع زندگی در عسلویه است.
