افشای تجربه‌ی خشونت خانگی آزاده نامداری مجری تلوزیون ایران و پخش تصویر چشم کبودش در شبکه‌های اجتماعی واکنش‌ها و نظرات مختلفی را در دنیای مجازی به همراه داشت؛ از جمله نوشته‌ها و اظهار نظرهایی که در بحث‌های روانشناسی، جامعه‌شناسی و فمینیستی به عنوان عارضه‌ی «سرزنش قربانی» (1) شناخته می‌شوند. مورد آزاده نامداری تنها نمونه‌ای نیست که در آن قربانی به دلایلی مانند ضعف در انتخاب همسر، یا عدم خروج فوری از رابطه (و در این مورد خاص وابستگی‌های سیاسی و مذهبی) در مسئولیت وقوع خشونت فیزیکی شریک است. در واقع همین نگرش رایج است که در پرونده‌ی تجاوز سابقه‌ی روابط جنسی قربانی را کنکاش می‌کند، ابتلا به بیماری‌های جسمی و روحی را به سبک زندگی فرد مرتبط می‌کند، و معتقد است دلیل فقر و بی‌کاری، تنبلی و بی‌انگیزگی انسان‌ها است. هدف من از نوشتن این یادداشت بازخوانی ماجرا و حواشی مجازی‌اش نیست بلکه قصد دارم به بهانه‌ی موردِ نه چندان عجیب آزاده نامداری به عارضه‌ی سرزنش قربانی از منظر روانشناسی بپردازم.
فرض کنید که کسی به خانه‌تان آمده و بیرون نمی‌رود؛ کسی که علی‌الظاهر شبیه دزدها نیست ولی خودش را صاحب خانه شما می‌داند. آیا این وضعیت واقعا در زندگی روزمره ما تکرار می‌شود؟
هفته گذشته، نشستی در دفتر انجمن حمایت از حقوق زنان و کودکان پناهنده که با نام «حامی» مشهور است، برگزار شد تا پس از فروکش‌کردن گردوخاک‌های رسانه‌ای درخصوص این پرونده، به صورت اجمالی به وضعیت دختران پناهنده افغانستانی و چالش‌های حضور آنها در ایران پرداخته شود. بر همین اساس، فاطمه اشرفی، مدیر این انجمن از چند چهره مختلف در عرصه خدمات اجتماعی، امور فرهنگی کشور افغانستان، روان‌شناسان و... دعوت کرده بود تا به بهانه بررسی پرونده «ستایش قریشی»، از مسائل و مشکلات کمتردیده‌شده زندگی افغانستانی‌های مهاجر در ایران بگویند.
سایت عکاس‌باشی یادداشتی از صفحه فیسبوک نیوشا توکلیان منتشر کرده است که در آن از دیدار با دختری در شمال عراق گزارش می‌دهد؛ دختری که ۲۵ روز در اسارت داعش بوده و سپس توانسته از دست آنان بگریزد.
