در مقاله‌ی پیشِ رو پیمان جعفری با بررسیِ اعتصاب‌های کارگران نفت در جریان انقلاب ایران (۱۳۵۷-۱۳۵۶) روایت‌های مسلط درباره‌ی نسبت نفت با سیاست و فرایندهای شکل‌دهنده به ثمره‌ی انقلاب به چالش کشیده است.
مطالبه تشکیل شوراهای مستقل کارگری در هفت تپه محقق شده و از سوی کارگران فولاد ملی به عنوان مطالبه‌ای جدی مطرح شده است. بحث بر سر نحوه تشکل‌یابی کارگران و نحوه اداره کارگاه همواره پیش از انقلاب و پس از انقلاب ۵۷ در ایران مطرح بوده است. فرشاد اسماعیلی در یادداشت پیش رو درباره چگونگی این تشکل‌یابی و شیوه‌های مختلف آن نوشته است و معتقد است بنا به شرایط خاص هر موقعیت می‌توان به اشکال مختلف تشکل‌یابی کارگران اندیشید.
بانه، شهری با ۱۱۰ هزار نفر جمعیت در شمال کردستان حالا یک ماه است که شاهد اعتصاب بازاریان است. بازاری که به بسته‌شدن مرزها معترض است و با پایین‌کشیدن کرکره مغازه‌ها و پهن‌کردن سفره خالی در برابر فرمانداری تلاش می‌کند صدایش را به تهران برساند.
یکی از مدیران شرکت هپکو پس از اعتراض گسترده کارگران این شرکت برای احقاق حقوقشان با انتشار متنی در تلگرام با تقسیم‌بندی کارگرانبه چهار گروه وفاداران، مزدوران، گروگانان و خرابکاران از کارگران این شرکت خواسته بود «تروریست‌ها را شناسایی کنند.» کارگران می‌گویند در این شرکت سهم تهدید از اخراج بیشتر است. آنها خواستار دولتی‌شدن دوباره این شرکتند.
رفتارهای مدیریت با کارگران شرکت هفت‌تپه و استمرار وضعیت پادگانی و امنیتی بر فضای کار در کارخانه نیشکر هفت‌تپه، عملا شرایطی را برای کارگران فراهم کرده که نتوانند در یک حاشیه امن، اعتراضی به پرداخت‌نشدن معوقات حقوقیشان داشته باشند.
چند ماه پیش تعدادی از کارگران معدن طلای «آق‌دره» به خاطر اعتراض صنفی شلاق خوردند؛ آنها هنوز در کنج خانه‌هایشان نشسته‌اند و بیکاری را مزمزه می‌کنند.
