مسئله کاهش آزار جنسی، مسئله این است که قدرت به دست چه کسی باشد. با این حال، بسیاری از نوشته‌هایی که درباره #MeToo منتشر می‌شوند تبدیل به گفتگوهایی شده‌اند میان نخبگان حول این که دیگر نخبگانی که احتمالا، گویا یا قطعا به کسی آزار جنسی رسانده‌اند، باید در محل کارهای سابقشان یا اجتماع پذیرفته شوند یا خیر. درحالی‌که آزار و هزینه‌های گزافِ اعتراض همچنان وجود دارند، فرضیهسازی و آزمایش‌های نظری غیرواقعی در صفحات نشریات تمامی ندارند.
معمولا شنیده می‌شود که به اینترنت لقب «غرب وحشی» را می‌دهند چون هر اتفاقی ممکن است در آن بیفتد. داستان‌های پیش رو نشان می‌دهد که این لقب از واقعیت به دور است.
تحلیل نوشته پیش رو آن است که سیاست‌های نئولیبرالی مانند سیاست‌های ریاضت اقتصادی (با کاهش قابل توجه [بودجه] سیاست‌های اجتماعی از جمله مراقبت‌های پزشکی و خدمات درمانی) و خصوصی‌سازی خدمات بهداشتی چگونه ظرفیت پاسخ‌گویی دولت‌ها به شیوع ویروس کرونا را در ایتالیا، اسپانیا و آمریکا تضعیف کرده است.
عکس «یاسینی» از جولیا فریجیری پارسال منتشر شد. نشریات بزرگ در سرتاسر جهان آن را بازنشر کردند و برنده مسابقه عکاسی Portrait of Humanity 2019 نیز شد؛ یک پرتره‌ی چشمگیر: در بهترین حالت، یادآور یک عکس مُد و در بدترین حالت، یک پوستر تبلیغاتی ناخواسته که داستان این زن جوان موج‌سوار را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، داستانی که می‌توانست فهم بیشتری از ایران به دست دهد اما با کلیشه‌هایی تکراری که هم از سوی خارجی‌ها و هم حکومت تداوم یافته، تصویری ملال‌انگیز به‌جا گذاشته است. هاله انوری در این یادداشت با رویکرد انتقادی به بررسی مجموعه عکس «موج‌سواری در ایران» پرداخته است.
جنبش مبارزه با آزار جنسی می تو به خصوص آزار جنسی در محیط کار را نشانه می‌گیرد. این مقاله سعی می‌کند با نگاهی به این جنبش و تبعات آن ابعاد آزارجنسی در محیط کار، شیوه‌های مرسوم مقابله با آن در سازمان‌ها و رویکردهای انتقادی در مواجهه با این موضوع را بررسی کند.
اگر دولت هنگام تنظیم دخل و خرج به مشکلات زنان آگاه و حساس باشد، آنگاه سود پروژه‌های دولتی به تمام افراد جامعه می‌رسد.
