یحیی الخنسا نوازنده‌ی درام و یکی از اعضای گروه ۱۲۷ است که به طور مستقل در گروه‌های موسیقی مختلف به عنوان نوازنده‌ی مهمان ساز می‌زند. یحیی فارغ التحصیل رشته‌ی نوازندگی از مدرسه‌ی دکالکتیو نیویورک بوده و در حال حاضر نیز در همین مدرسه مشغول به کار است. از آغاز شروع کار ۱۲۷، چهارده سال می‌گذرد، و اعضای این گروه در نقاط مختلف ایران و آمریکا زندگی می‌کنند. این مصاحبه تلاشی است برای بازنگری و بازخوانی ۱۲۷، یکی از گروه‌های تاثیر‌گذار موسیقی زیرزمینی ایران، از منظر یحیی الخنسا. در این گفتگو، او از بزرگ شدن، پخته‌تر شدن، کار کردن در فضای زیرزمینی، مجوز نداشتن، فارسی خواندن و فضای نوستالژی غالب در موسیقی امروز می‌گوید.
در دهه ٤٠ و به‌خصوص بعد از اصلاحات ارضی ١٣٤٢ نویسندگان بسیاری درباره روستا مطلب نوشته و آن را از ابعاد مختلفی بررسی کردند. اکثر آنان نوعی نوستالژی به روستا دارند و حتی آن را آلترناتیو واقعی در نظر می‌گیرند. در این میان البته ساعدی موقعیتی ویژه دارد و آن اینکه با وجود نوشتن فراوان درباره روستا، فاقد هر توهمی نسبت به آن است. به بیانی دیگر اهمیت رئالیسم ساعدی در آن است که روستا و اساسا محرومیت را «تقدیس» نمی‌کند و در آن متوقف نمی‌شود و از این‌رو پتانسیل عبور از آن را دارد.
