دیدگاه طب سنتی در ایران و جریان پشت سر آن داستان تازه ای نیست اما روز به روز قدرت بیشتری می‌گیرد. اینکه نهادی مذهبی و اجتماعی مانند یک امامزاده به واسطه نهاد قدرتمند عظیم حامی‌اش چنان جایگاهی پیدا می‌کند که دانشگاه علوم پزشکی را وادار می‌کند با او قرار داد همکاری ببندد، در حالی که خطاهای چهره اصلی مدعی پزشکی این نهاد آشکار است، از یک سو مساله عمق نفوذ این تفکر خطرناک را نشان می‌دهد و از سوی دیگر و مهم‌تر عادی‌سازی این روند خطرناک است.
مقام‌های سیاسی ایران از تأسیس «آتش به اختیار» مراکز درمانی طب سنتی برای مبارزه با کوید-۱۹ خبر داده‌اند. چرا چنین رفتاری بالقوه مرگبار خواهد بود؟
بحث طب سنتی و دفاع از آن به عنوان نوعی «علم» در دوران شیوع کرونا گسترده‌تر از قبل شده است. رضا منصوری در این متن به اجمال به اهمیت مغفول‌مانده «اجتماع علمی» و گفتمان علمی به عنوان مرجعیت تایید و رد گزاره‌ها و دستاوردهای علمی می‌پردازد.
رسول جعفریان، پژوهشگر تاریخ، شیوه برخورد با بیماری‌ها از سوی برخی نهادهای دینی و متولیان طب سنتی را در مورد بیماری کرونا بررسی کرده است.
چرا هنوز افرادی پیدا می‌شوند که شیوه‌های درمانی جدید را ترک می‌کنند تا ماهی‌‌درمانی، زالودرمانی، زنبور‌درمانی، چاکرا‌درمانی، خام‌گیاه‌خواری و دیگر شیوه‌های شبه‌علمی را برای بیماری‌های سخت و مزمن به کار گیرند؟ در انسان‌شناسی پزشکی بر سه رهیافت زیر تأکید بیشتری می‌شود: تصور پیشامدرن از بدن، ناتوانی پزشکی مدرن در غلبه بر بیماری‌های سخت و ناتوان‌کننده و در آخر سرمایه‌زدگی و ازخودبیگانگی پزشکی مدرن.
