اگر فاشیسم تنها یک ره‌آورد برای بشریت داشته باشد، یادآوری این نکته است که حتی در تاریک‌ترین دوران‌ها نیز بشریت، پایدار خواهد ماند. داستان‌هایی از آن مغاک سیاه تاریخ بشری سربرآوردند، از کسانی که بر اعتقاد خود استوار ماندند و در برابر شرارت سر تعظیم فرود نیاوردند.
تحلیل نوشته پیش رو آن است که سیاست‌های نئولیبرالی مانند سیاست‌های ریاضت اقتصادی (با کاهش قابل توجه [بودجه] سیاست‌های اجتماعی از جمله مراقبت‌های پزشکی و خدمات درمانی) و خصوصی‌سازی خدمات بهداشتی چگونه ظرفیت پاسخ‌گویی دولت‌ها به شیوع ویروس کرونا را در ایتالیا، اسپانیا و آمریکا تضعیف کرده است.
پازولینی فردای روزی که از استکهُلم به ایتالیا بازگشت کشته شد. در استکهلم با اینگمار برگمان و دیگر سینماگران پیشروِ سوئدی دیدار کرده بود و مصاحبه‌ای طوفانی هم با هفته نامۀ اسپرسو داشته بود. در آن مصاحبه، به مضمون مورد علاقه‌اش پرداخته بود: «مصرف‌گرایی به نظر من صورتی از فاشیسم است که از صورت سنتی آن به مراتب بدتر است.»
امبرتو اکو؛ فیلسوف رمان‌نویس. شاید او را در وهله اول با رمان‌هایش و بیش از همه با رمان نام گل سرخ بشناسیم، اما اکو گفته آخر هفته‌ها رمان می‌نویسد و باقی روزها را به فلسفه مشغول است. در نوشته‌های اکو تاریخ و فلسفه در هم می‌امیزند و زیبایی نقشی اساسی بازی می‌کند. شکست در آثار اکو موضوعی محوری است. او سادگی را ملال‌آور می‌داند و می‌گوید مردم نیز از چیزها ساده خسته‌اند. اکو از بازندگان می‌نویسد، چراکه این بازندگانند که از لذت دانش برخوردارند. دانش در پی شکست محقق می‌شود و برندگان سهمی از آن ندارند.
این هفته بین ۷۰۰ تا ۸۰۰ مهاجری که می‌خواستند خود را از لیبی به اروپا برسانند در آب‌های مدیترانه غرق شدند. یک هفته قبل از آن ۴۰۰ نفر دیگر در فاجعه‌ای مشابه جان باختند. از آغاز سال ۲۰۱۵ تاکنون بیشتر از ۱۷۰۰ مهاجر در دریای مدیترانه غرق شده‌اند. تعداد مهاجران غرق شده در مدیترانه، امسال نسبت به مدت مشابه سال قبل ۳۰ برابر شده‌است.
آرون باستانی در این یادداشت پنج ماه پیش درباره این فاجعه‌ها هشدار داده بود. او می‌گوید غرق شدن مهاجران یک حادثه نیست، بلکه انتخاب سیاسی اروپا است.
