هشت‌سال تا آغاز جام‌جهانی فوتبال در قطر باقی است؛ مدت‌زمانی طولانی که اگر با روند کنونی استثمار کارگران خارجی در ساخت استادیوم‌های ورزشی، هتل‌ها و زیرساخت‌های حملونقل همراه باشد، می‌تواند بدل به یکی از دیرپاترین موارد برده‌داری نوین شود. اما بهره‌کشی از کارگران خارجی اتهامی نیست که تنها به واسطه میزبانی جام‌جهانی۲۰۲۲ متوجه قطر شده باشد.
ماجرای آلودگی هوا در کلان‌شهرها مسئله‌ی تازه‌ای نیست، که اغلب به جمعیت زیاد ساکنان، ترافیک ناشی از حمل و نقل این و جمعیت، و عدم استفاده از وسائل حملونقل عمومی نسبت داده می‌شود. آلودگی هوا در جایی مانند عسلویه اما دلایل دیگری دارد؛ بافت کارگری جمعیت و تمرکز کارخانه‌جات صنعتی، زندگی در شهر را برای جمعیت ساکن غیرممکن کرده است. یادداشت پیش‌رو بررسی موضوع زندگی در عسلویه است.
خصوصی‌سازی صنایع پتروشیمی بخش بزرگی از خصوصی‌سازی‌های دهه‌های اخیر کشور را تشکیل می‌دهد. بنا بر آمار سازمان خصوصی‌سازی تقریبا 99 درصد شرکت‌های پتروشیمی فعال در ایران تاکنون خصوصی شده و 20 درصد کل خصوصی‌سازی‌های انجام شده در کشور متعلق به صنعت پتروشیمی بوده است. رامین مسلمیان در این یادداشت با توجه به حجم عظیم خصوصی‌سازی‌های انجام شده در صنایع پتروشیمی با نگاهی به وضعیت این صنایع، نمونه‌ای را از پروسه خصوصی‌سازی در کشور ارائه می‌دهد.
گزارش روزنامه شرق از وضعیت کارگران کوره‌های آجرپزی اطراف تهران، گوشه‌ای از درد و رنج هرروزه‌ی این کارگران را توصیف می‌کند؛ کارگرانی که اکثر آنها کسانی هستند که برای کار به‌ناچار به تهران و اطراف این شهرِ بی در و پیکر مهاجرت می‌کنند، و سختی‌های کار تحت شرایطی ظالمانه را به جان می‌خرند بلکه بتوانند معیشت حداقلی خود را تامین کنند. در این میان، کارگران افغان به واسطه‌ی ملیت خود تحت ستم‌هایی مضاعف قرار می‌گیرند.
زلزله‌ی مرداد که ایلام را شخم زد، خوب و بد را ریخت روی دایره تا مردم جسم و جان خانه‌هایشان را بی‌واسطه‌ی نگاه بنگاهی ببینند و بفهمند که چه سقفی برایشان سرپناه بوده. حالا در کوچه‌پس‌کوچه‌های آبدانان که راه می‌روی، کارنامه‌ی خانه‌های قدیمی شهر در دست راستشان است و کارنامه‌ی مسکن مهر در دست چپ. روز زلزله، مردم با بهت به ترک خانه‌ها، فروریختن سقف‌ها، شکستن شیشه‌ها و افتادن پنجره‌ها خیره مانده بودند و امروز در تلاش خانه‌ای هستند که اندک خواسته‌هایشان را برآورده کند.
نویسنده: جورج اورول | پاریس در اواخر دهه ۱۹۲۰ به دلیل ارزانی نسبی و سبک زندگی غیر متعارف تبدیل به مقصدی برای نویسندگان جوان شده بود. جورج اورول در بهار ۱۹۲۸ به پاریس نقل مکان کرد و در پناه حمایت اجتماعی و مادی یکی از بستگانش به نوشتن چندین رمان پرداخت که کتاب روزهای برمه (Burmese Days) تنها اثر باقی‌مانده از آن زمان است. اورول در مارس ۱۹۲۹ به دلیل بیماری شدید روانه بیمارستان شد، و بعدها خاطرات خود از دوران اقامت در بیمارستانی در پاریس را در قالب مقاله زیر (How the Poor Die) منتشر کرد. وی در دسامبر ۱۹۲۹ به لندن بازگشت.
