پروفسور پیتر مولهاوسلر استاد بازنشستۀ زبانشناسی دانشگاه آدلاید استرالیا است. متولد فرایبورگ آلمان بوده و در آفریقای جنوبی (دانشگاه استلنبوش)، بریتانیا (دانشگاه ریدینگ) و استرالیا (دانشگاه ملی استرالیا) تحصیلات خود را انجام داده است. او در دانشگاه فنی برلین و نیز دانشگاه آکسفورد سابقۀ تدریس دارد.
مولهاوسلر از سال۱۹۹۲ استاد و عضو مؤسس رشتۀ زبانشناسی همگانی در دانشگاه آدلاید استرالیا بوده است. زمینههای اصلی پژوهشهای او عبارتند از: زبانهای پیجین و کریول، زبانهای بومی استرالیا، دستور ضمایر، و زبانشناسی زیستمحیطی. مولهاوسلر نویسندۀ یکی از نخستین کتابها در زمینۀ مطالعات زبانهای کریول (زبانشناسی زبانهای پیجین و کریول، ۱۹۸۶) است و همچنین دو کتاب در زمینۀ مطالعات زبان و محیط زیست دارد؛ کتاب اول گفتمان سبز: مطالعهای بر گفتمانهای زیستمحیطی (۱۹۹۹) - به همراه رام هرِی و ینس بروکمایر - و کتاب دیگر او در این زمینه، زبانِ محیط زیست و محیط زیستِ زبان: دورهای در زبانشناسی زیستمحیطی (۲۰۰۳) است. او به همراه استیفن وورم و دارل ترایون اطلس زبانهای ارتباط بینافرهنگی در اقیانوس آرام، آسیا و آمریکا (۱۹۹۶) را تألیف کرده است. مولهاوسلر در مجموعۀ بزرگ کتاب راهنمای زبانشناسی زیستمحیطی روتلج به ویراستاری آلوین فیل و هرمین پنز (۲۰۱۷) مشارکت داشته است.
با توجه به تحقیقات میدانی خود در جزایر نورفوک، او همچنین در زمینۀ علوم قومی و به طور خاص در بومشناسی قومی زبانی - مطالعۀ نامهای گونههای گیاهی و جانوری در جوامع سنتی - پژوهشهایی داشته است. آنچه در ادامه میآید گفتگویی کوتاه با پیتر مولهاوسلر در رابطه با زبانشناسی زیستمحیطی است.
چندی پیش ترجمهای از مقالهی پیر پائولو پازولینی با عنوان «مقولهی مو بلندها در خدمت فرهنگ کاذب قدرت»، که جایگزین عنوان اصلی یادداشت، «علیه مو بلندها» شده است، در سایت میدان منتشر شد. به نظر میرسد حتی مترجم فارسی هم این عنوان را چنان مغرضانه دیده که درصدد تغییر آن برآمده است.
بعد از حملات اخیر پاریس بار دیگر بحث نژادپرستی و ملیگرایی در رسانهها بالا گرفت و شهروندان عادی فرانسه نیز از آن متأثر شدند، تا جایی که به پیروزی گسترده جبهه ملی در دور اول انتخابات منطقهای انجامید. اتین بالیبار، فیلسوف فرانسوی قریب به سهدهه پیش کتابی نوشت (بههمراه امانوئل والرشتاین) با عنوان «نژاد، ملت، طبقه» و در آن به این بحث پرداخت. بالیبار، مسئله نژادپرستی و اشکال جدید آن را مضمون عمده فلسفه سیاسی خود قرار داده، بهویژه در نقد خود از سرمایهداری و جامعه لیبرالی.