ژرار نوآریِل[1] مورخ، متخصص تاریخ مردمی و حوزه کارگری، از صاحب‌نظران تاریخ مهاجرت در فرانسه است. او در مصاحبه‌ای با روزنامه‌ی لیبراسیون از جنبش جلیقه‌زردها می‌گوید. به اعتقاد وی، طبقه‌ی فرودست برای امانوئل مکرون وجود ندارد. نوآریِل در جنبش جلیقه‌زردها، جایی که شان و منزلت مساله‌ی محوری است، بازگشت بومرنگ دموکراسی مستقیمی را می‌بیند که حرکت آن توسط خود رئیس‌جمهور آغاز شده است.
امین بزرگیان با اشاره به این نکته که در فقدان یک چپ پویا و سازمان‌دهی شده که به آرمان‌های اندیشه انتقادی معتقد باشد، آنچه که رخ داده هضم چپ در معده راست است، او می‌گوید: در فرانسه کسی وجود ندارد که اعتراضات را نمایندگی کند در چنین شرایطی، شکاف موجود را کسانی پر می‌کنند که از نارضایتی‌ها سوءاستفاده می‌کنند. در نهایت ممکن است جریاناتی حاکم شوند که هم به شکاف طبقاتی بیشتری دامن بزنند و هم حداقل ارزش‌های دموکراتیک حامی حقوق و آزادی انسان‌ها را از بین ببرند.
نخستین اقدامی که در شرایط گسترش ناامنی و بی‌ثباتی امنیتی به ذهن دولت‌مردان خطور می‌کند، اعلام وضعیت اضطراری است؛ وضعیتی که می‌توان با آماده‌سازی افکار عمومی و دستاویز قراردادن آن به همه آزادی‌های ریز و درشتی تاخت که در دموکراسی‌های صوری زیر‌گرفتن بی‌بهانه آن دشوار به نظر می‌رسد.
ماکرون در حالی رئیس‌جمهور فرانسه شد که بسیاری اوضاع نابسامان اقتصادی و اجتماعی فرانسه از یک سو و اجماع برای شکست لوپن و راه نیافتن او به الیزه را از سوی دیگر، عامل موفقیت ماکرون در دور دوم انتخابات ریاست‌جمهوری دانستند.
