بحران آب کم و بیش در اکثر مناطق ایران به موضوعی جدی تبدیل شده است. بخش‌های زیادی از کشور، به دلیل مسائل محیط زیستی، عملا غیرقابل سکونت شده و یا با مسائل جدی اقتصادی و اجتماعی مواجه‌اند. ایمان پاکنهاد در این گزارش به بحران خشکسالی در سیستان پرداخته است.
رویا اخلاص‌پور، کارشناس ارشد اقتصاد کشاورزی و پژوهشگر مستقل حوزه آب در این گفتگو با انتقاد از سیاست‌های آبی در کشور می‌گوید برخی به بهانه مدیریت مصرف آب با واردات سیستم‌های آبیاری یا محصولات کشاورزی برای خود دکان ساخته‌اند و از این موضوع بهره‌برداری اقتصادی می‌کنند.
١٢ استان از ٣١ استان ایران تا ٥٠ سال آینده تمام سفره‌های زیرزمینی آب‌شان را از دست می‌دهند. این گزارش تکان‌دهنده روزنامه آمریکایی نیویورک‌تایمز است. با خشک‌شدن کامل تقریبا نیمی از استان‌های ایران جمعیت زیادی مجبور به مهاجرت هستند. جمعیتی که عیسی کلانتری، وزیر پیشین کشاورزی قبلا آن را ٥٠میلیون نفر تخمین زده است.
در حاشیه بیرجند، مرکز خراسان جنوبی، می‌شود تمام مردمی را که از روستاهای خشک و بی‌آب استان فرار کرده‌اند دید. زمین‌های زراعی و خانه و زندگی را رها کرده‌اند و به امید کارگری یا شغلی که منبع درآمدی بخور و نمیر باشد، به روستاهای اطراف بیرجند آمده‌اند اما اینجا هم برای آنها نه رفاهی هست و نه کاری. می‌گویند طی 10 سال گذشته وضع هر روز بدتر از روز قبل شده و چاره‌ای هم پیدا نمی‌شود.
رئیس دانشکده علوم آب اهواز می‌گوید بند بند نامه رئیس سازمان محیط زیست به معاون اول رئیس جمهوری درباره وضعیت آب در خوزستان پر از اشتباهات فاحش برای توجیه انتقال آب کارون است. به گفته او آبدهی کارون از حدود ١٩میلیارد متر مکعب در سال‌های گذشته، به کمتر از ١٤میلیارد متر مکعب رسیده است.
بازارچه‌های مرزی خراسان جنوبی یکی‌یکی بسته شده‌اند و حالا مردمی که با خشکسالی و بیکاری دست به گریبانند، از شهرها و روستاها به شهرهای بزرگ‌تر کوچ می‌کنند. در پنج سال گذشته فقط از شهر مرزی نهبندان هفت هزار نفر مهاجرت کرده‌اند.
معاهده اقلیمی پاریس، صرفا گردهمایی از رهبران سیاسی دنیا و بر مبنای سود و زیان اقتصادی نبود. سوخت‌های فسیلی ممکن است ارزان و در دسترس باشند اما زمانی که بفهمیم با ادامه استخراج و مصرف سوخت‌های فسیلی، دیگر نه از تاک نشان خواهد ماند و نه از تاک‌نشان، چاره‌ای جز اعتماد به علم و محاسبات علمی باقی نمی‌ماند.
