به گفته رییس اتحادیه کارگران افغانستان ۹۳ درصد از مردم کمتر از دو دلار درآمد دارند و زیر خط فقر زندگی می‌کنند. معصومه جعفری در گفت‌وگو با چند کارگر ساکن کابل، گزارشی از تاثیر شیوع کرونا و انفجارها و انتحارها بر جامعه کارگری افغانستان نوشته است.
زنان در افغانستان سال‌هاست که برای کسب کرامت انسانی خود جنگیدهاند. بتول مرادی از یکی از مبارزات اخیر علیه آزارجنسی در فضای دانشگاهی میگوید که تقریبا همزمان با جنبش افشاگری آزارجنسی در فضای مجازی ایران در افعانستان رخ داده است.
دموکراسی و آزادی بیان در حکومت‌های پساطالبان به عنوان دست‌آورد و ارزش قلم‌داد می‌شود و قانون اساسی افغانستان، این دو مهم را مصون از تعرض خوانده است و این مسأله سبب شد هر روز رسانه‌های بیش‌تری قد بلند کنند. رسانه چشم مردم است و در بسیاری موارد به عنوان هوش نیز عمل می‌کند.
بسیاری از شهرهای بزرگ در جای جای دنیا حاشیه‌هایی فقیر دارند. کابل، پایتخت افغانستان نیز از این نابرابری در زیست شهری استثنا نیست. این متن گزارشی است از حاشیه‌نشینی در کابل.
این روزها که ویروس کرونا دنیا را درنوردیده و به یک بلای عالم‌گیر بدل شده است، برخی مورخان پیشنهاد کرده‌اند که مردم تجربیات شخصی‌شان را ثبت کنند تا سندی باشد برای آیندگان.
دغدغه من یک دغدغه زنانه است که جهان‌شمول است و بیشتر ریشه در افغانستان دارد. مسائل زنان در افغانستان برای من بسیار اهمیت دارد.
مهاجران برای تحصیل در ایران چه مشکلاتی داشته‌اند؟ یادداشت زیر مرور خاطرات یک مهاجر در مواجهه با تبعیض‌های روزمره و سیستماتیک برای بهره‌مندی از امکانات آموزشی است.
«زنان و طبقه اناث را به چشم حقارت می بینند... فدراسیون فوتبال،عزت لازم را برای یک بانو ندارد... در طول مسیر از گزند حرف و دست درازی مردان در امان نیستیم». این تنها گوشه ای از سخنان برخی از اعضای سابق و کنونی تیم ملی فوتبال زنان افغانستان است. در پس هر کدام از این گلایه ها مسایل عمیق تری وجود دارد که زنان ورزشکار افغان، به دلایل قوانین سنتی و اسلامی سختگیرانه حاکم بر فضای اجتماعی افغانستان کمتر به آن می پردازند.
