سینمای شهید‌ثالث پیرامون ترسیم جهانی است که در آن شخصیت‌های تبعیدی و غریبه مرکزیت دارند و خانه در نگاهی انتقادی به عنوان زندان نوین معنا می‌یابد.
جنبش سینمای آزاد ایران در سال 48 و در مهدکودکی در تهران متولد شد. با این که بیشتر از ده سال تداوم نداشت اما در طول یک دهه تبدیل شد به تجسم رویاهای جوانان سینه فیلم دهههای 40 و 50 شمسی.
سینمای آزاد یعنی چه و در هر زمان و مکانی به چه شکلی برآمده است؟ در اصفهان شکل گیری سینما آزاد به اطلاعیهای بر میگشت که به نوعی دعوت به فیلمسازی بود. زاون قوکاسیان منتقد فقید سینمای ایران و دوستان سینماگرش با مشکلات فراوان، اولین تلاشها برای تشکیل هستۀ اولیۀ سینمای آزاد اصفهان شکل دادند.
آنچه در فرهنگ جوانان دهه چهل، پنجاه و شصت در آمریکا و رویآوری آنها به جادهها مشهود است، بیش از هرچیز یادآور «نظریه سیاسیی خروج» پائولو ویرنو است، جایی که در آن، او به دنبال خلق و بسط فضایی عمومی خارج از حیطه مناسبات کاپیتالیستی است؛ فضایی دائم در حال گذر با زیستی «جیوه»ای که هیچگاه خصلتی ثابت و پایدار به خود نمیگیرد.
این یادداشت به فیلم «طبل» اثر کیوان کریمی می‌پردازد، نویسنده مهم‌ترین ویژگی فیلم را نحوه مواجهه‌اش با شهر و بازنمایی آن می‌داند. به زعم نویسنده، کریمی در فیلم‌هایش به دنبال مرئی‌کردن شهر «مطرودین» است.
مجموعه چهارجلدی «تاریخ اجتماعی سینمای ایران» نوشته حمید نفیسی اثری مهم در بررسی تاریخ سینمای ایران است. این یادداشت به ایده‌های اصلی نفیسی در نگارش تاریخ سینمای ایران پرداخته شده است.
مجموعۀ «تاریخ اجتماعی سینمای ایران»، ایران معاصر و تاریخ مدرنیته در ایران معاصر را همچون یک فیلم سینمایی بلند فریم به فریم و صحنه به صحنه به تماشا می‌گذارد و به‌خوبی مخاطب را در سالن تاریک می‌نشاند تا مشتاقانه و با دقت چشم و دل به این نمایش باشکوه سینما و تاریخ بدوزد. این گفتگو پیشتر در مجله شهر کتاب منتشره شده است.
