گرم‌شدن زمین با یورشی ویرانگر پیش می‌آید و هر هفته که می‌گذرد، ۲۲ مایل مربع دیگر از یخ‌های شمالگان ناپدید می‌شوند. کربن و متان قلمرو فیزیکی فتح می‌کنند، وحشت و ویرانی خلق می‌کنند، کشته و زخمی بر جای می‌گذارند و حتی دولت‌ها را در عمل بی‌اثر می‌سازند. مقابله با روند گرم‌شدن زمین به یک بسیج جهانی نیازمند است.
پس از توافق‌نامه‌ای که اخیرا در همایش تغییرات جوی پاریس به دست آمد، دو مسیر در آینده ایران متصور است؛ اجرایی شدن توافق‌نامه که به معنای اعمال تغییرات رادیکال در اقتصاد و شیوه‌های تولید و مصرف کشور خواهد بود، یا عدم التزام به آن که در آینده‌ای نه چندان دور منجر به غیرقابل‌سکونت شدن بخش‌های وسیعی از کشور خواهد شد. رامین مسلمیان در این یادداشت این دو سناریوی احتمالی را بررسی می‌کند.
بنا به ادعای نائومی کلاین، با توجه به نابرابری گسترده‌ای که سرمایه‌داری به وجود آورده و ضرورت زیست‌محیطی تغییرات اقلیمی «همه‌چیز قابل تغییر است». این عنوان کتاب آخر کلاین است، روزنامه‌نگار، مقاله‌نویس و فعال جنبش ضد‌جهانی‌شدن که کتاب‌های او در سال‌های اخیر سروصدای زیادی به‌پا کرده است. او در این مصاحبه به توضیح ایده‌های خود در آخرین کتابش می‌پردازد و مسئله حیاتی تغییرات اقلیمی را فراتر از تلاش دولت‌ها می‌داند، تلاش‌هایی همچون کنفرانس تغییرات اقلیمی پاریس: «اشتباه بزرگی است تصور کنیم رهبران جهان ناگهان در نشست پاریس انسان‌های متفاوتی از کار درمی‌آیند». بحث او دعوت به ناامیدی از دولت‌ها و رهبران آنهاست و در مقابل مبارزه در راه ساخت یک نظام اقتصادی جایگزین در تناسب با محیط‌زیست.
