حملات دولت ترکیه به مناطق کردنشین جنوب شرق این کشور بی‌وقفه ادامه دارد؛ حملاتی که با هماهنگی نیروهای ارتش و پلیس ترکیه و با استفاده از سلاح‌های سنگین صورت می‌گیرد. به گفته منابع محلی و ناظران بین‌المللی و برخلاف ادعاهای اردوغان، در این حملات عمدتا شهروندان عادی هستند که کشته می‌شوند. این حملات از زمانی بالا گرفت که حزب آ.ک.پ نتوانست در انتخابات پارلمان به اکثریت مطلق دست پیدا کند و به گفته تحلیلگران تلاش کرد با ایجاد شرایط جنگی، رای لازم در انتخابات مجدد را به‌دست آورد. هفته پیش گروهی از اساتید دانشگاه‌های ترکیه در اعتراض به کشتار مردم توسط نیروهای دولتی، خواهان برقراری صلح و توقف حملات شدند. واکنش دولت، نه توقف حملات بلکه بازداشت این اساتید و وارد کردن انواع اتهامات برای مرعوب کردن آنها بود. این امر اما باعث حمایت هرچه گسترده‌تر آکادمسین‌ها و سپس هنرمندان از سراسر دنیا از کردهای ترکیه شد. اتفاقی که پس از آشکار شدن حمایت‌های دولت ترکیه از داعش در سوریه، مشروعیت دولت اردوغان را بیش از پیش زیر سوال برد. یادداشت زیر از یک شاهد عینی در دیاربکر، چهره‌ی واقعی حزبی را نشان می‌دهد که سال‌هاست پشت نقاب «عدالت» و «توسعه» دست به سرکوب مخالفان داخلی خود زده است.
استادان اخراجی دانشگاه‌های ترکیه برای مقابله با موج سرکوبی که بعد از کودتای نافرجام ماه ژوئیه در ترکیه به راه‌افتاده کلاس‌های درس خود را به خیابان‌ها منتقل کرده‌اند.
متن زیر دو سال پیش ترجمه شده اما در آن زمان روزنامه‌های ایران از چاپ آن خودداری کردند. امروز اما زمانه فرق کرده و روزنامه‌های ایران آسوده‌تر می‌توانند نظام سیاسی حاکم در ترکیه را زیر سوال ببرند. اما زیر سوال بردن این نظام سیاسی دیگر چه اهمیتی دارد؟
